Twee CorAaltjes, twee gedichten waarin deze vijf woorden zijn verwerkt: Hoeder, Nieuws, Open, Sliep/slaap, Vuur.

Aaltje schreef:

Gaza

‘Ik wacht bij het vuur,’

zei ik. Zo gezegd

zo gedaan. Als lopend nieuws

schopte dat zinnen open,

puur en oprecht.

Elke nieuw woord werd hoeder

van een andere taal.

Maar helaas, ik sliep, broeder,

Zo dat het allemaal

werd misverstaan

waardoor de brand woedde.

—

En ik schreef deze:

Schuilen

Klokslag acht golft het nieuws als

brandende lava mijn huiskamer binnen en

verschans ik me achter mijn oogleden

verban rampen naar de coulissen van

mijn bestaan, slaap onschuldig tot sirenes

toch mijn ogen open dwingen en ik

verstijfd tuur naar een ziedend vuur.

Doe ze maar weer dicht

sust de hoeder van mijn hart

en blust mijn blinde paniek.

7-6-2024

Ik dacht dat je dood

gelijk was aan het wegvagen van

jou uit mijn hoofd mijn hart mijn leven

Ik dacht dat je dood

gelijk was aan het vergeten van

je stem je warme handen je gulle geven

Ik dacht dat je dood

gelijk was aan het verdwijnen van

je onstuitbare verhalen je drentelend dralen

Ik dacht dat je dood

gelijk was aan het uitwissen van

ons lang en gelukkig leven

Maar zie onze zonen

ze komen uit ons en raken

steeds meer los van ons

in hun stem hoor ik jouw stem

in hun lach echoot jouw lach

in hun blik groeit een ander samen

je bent niet weg

je blijft

1-6-2024

Eergisteren vierden Aaltje en ik dat we nu samen 160 zijn.

Met verrukkelijke aardbeienvlaai.

En besloten vervolgens dat we gewoon doorgaan met dichten.

Dit zijn de vijf woorden uit de eerste ronde (willekeurig geplukt uit ‘De goede zoon’ van Rob van Essen) die we elk verwerkten in een gedicht, een CorAaltje: Feestverschijning, Straten, Tijd, Vanzelf, Slaap.

Deze creëerde Aaltje:

Niet echt

Vanzelf val ik in slaap

Weer heb ik van die grote dromen

waarin verlangende paarden steigeren

een echo uit verleden tijd,-

het kleeft aan muren in de straten.

Gevangen als feestverschijning

draaf ik mee in glitter en gloed

vol pronkjuwelen behangen.

Zo ben ik niet klaag ik voortgedreven.

Zelfs niet in een droom.

—

En dit rolde er uit mijn toetsen: 

Feestverschijning

Doelloos dwalend door de straten

van de stad waar ik ooit kind was

zie ik haar, op haar knietjes bij de

stoeprand, tongpuntje uit haar mond

schuift haar gebogen wijsvinger de

knikkers behendig naar de pot.

ik weet niet of ik waak of slaap maar

de tijd staat stil, ik zie mezelf in haar

wereld en juich als vanzelf: gewonnen!

29-5-2024

In de tweede ronde van onze laatste dichtsessie kozen we willekeurig deze vijf woorden en verwerkten die in een gedicht:

Zware, Bepalingen, Museum, Waarheid, Nostalgisch.

Dit is Aaltjes gedicht met die woorden:

Waarheid

Museum, huis van nostalgie.

Waar zielenwaarheid hangt of staat

in onbetaalbaar zware donkerte

samen met maanverlichte gouddukaten,

perfect en afgewogen uitgebeeld.

Gedoodverfde bepalingen gelden.

Ik wil wel directeur zijn.

Dan toon ik nostalgisch lege muren

met nieuwe kleren van de keizer.

En dit maakte ik met die woorden:

Nostalgiemuseum

Ergens tussen vroeger en vandaag

ligt een omfloerste schatkamer

behangen met fluwelen lichtheid

zonder beperkende bepalingen wars

van wetten en vol van een onbevangen

kostbaar voorbij maar nooit vergeten

een klein en veilig heiligdom onvindbaar

voor wie nooit omziet, waar zwaarte

niets weegt en waarheid niets waard is

13-5-2024

Aaltje en ik deden onlangs weer een mooie dichtsessie.

Deze keer kozen we vijf willekeurige woorden uit een boek van Ilja Leonard Pfeijffer: Grand-Hotel Europa.

Deze woorden verwerkten we allebei in een gedicht:

Lotgenoten, Minstens, Even, Liefdevol, Nadenken.

Aaltje schreef dit gedicht:

Lotgenoten bij brood,

minstens een bed een tafel.

Oorlog. Oorlog. Oorlog.

Dood aan:

Joden, Palestijnen

Russen, Syriërs,

Irakezen, Iraniërs,

Koerden. Wat even. Wie volgt?

Haat en wraak, wraak en haat.

Vluchten kan niet meer.

Opgesloten.

Weggejaagd worden.

Dit koud kikkerland

Deze door jou nooit

begroete onbekenden.

Niet verstaan,

gewoon, lotgenoten,

een tent, minstens brood,

een tafel en een bed.

Even nadenken.

Even liefdevol

Even liefdevol nadenken.

Dit is mijn gedicht:

Lotgenoten

Altijd eerst aarzelen zal ik wel

of niet of zijdelings of heel even

bang opkijken een knikje krijgen

een liefdevol lachje vangen en dan

hakkelen stamelen haperen maar

het lukt minstens een minuut

zonder nadenken of dit wel kan

moet mag en hoezo durf ik dit

stotter ik over jou over mij over ons over

toen en over hoe we ondanks alles

toch

samen

8-5-2024

Onschuld oefenen, verbaasd wenkbrauwen optrekken

handen spreiden in onbegrip, verbijsterd rondkijken

vaagpraat stamelen, vaak, heel vaak, sorry zeggen

Vanuit een ivoren toren verhalen afvuren in het publiek

wijzende vingers ontwijken, onweerlegbare feiten ontkennen

met wik- en weegwoorden langs de waarheid glijden

Rampen verpakken in simpele sprookjes of ze opblazen

tot horrorverhalen, censuur verzwijgen, zorgelijk

kijken, vragen omzeilen tot ze vanzelf verstommen

Of: blaas rookgordijnen losjes aan flarden, ontmantel

onzinargumenten, veeg de vloer aan met loze beloftes

goochel met apekool, zoek de ruimtes tussen walgwoorden

en ontsluit die voorzichtig, zoek gelijken en groet

de zachte krachten in elkaar, omarm ze met warme

harten, versmelt in mededogen en

dans

september 2022 in het kader van de cursus Dichten voor gevorderden

maar zo actueel …

Grootse chaos

Warme vlammen

dansen traag langs

voorbijgaande

grijze gaten

Hoopvol blauw biedt

glanzende inkijkjes in

hier en nu

daar en later

Hartverwarmende chaos

Foto: Tjally Hofstra

17-4-2024

rank, ijl, teer is hoop

versmolten met vertrouwen

kans of keuze

?

10-4-2024

Vorige week kozen Aaltje en ik weer vijf willekeurige woorden, deze keer uit ‘De goede zoon’ van Rob van Essen, en verwerkten die in een gedicht. Dit waren de vijf woorden:

Iemand, Baseren, Destijds, Minzaam, Jaargetijde. 

Aaltje creëerde dit gedicht met die woorden:

langzaam voorwaarts

iemand, ik was’t, fluisterde destijds

terwijl ik langzaam voorwaarts trad:

ik kan niets meer baseren dat

nog duidt op minzaamheid, of iets

wat suggereert dat weids

het voorjaar, zomer herfst bereids

mij winters dwars door sneeuw en ijs

nog tijd bereidt.- tijd die zoals ik, verslijt.

wijs mij maar niet op alle jaargetijden

zij zullen ook na mij verglijden

in mijn minzaam aanvaarde sterven,

heb ik geen echte zeggenschap…

sta, tijd, nog maar een oogwenk stil;

doch als de zeis komt met zijn rotklap

ik die het liefst in ’t voorjaar wil

—

En zo verwerkte ik de woorden:

Bouquet

Destijds verslond ze bloemrijke boekjes over smachtende

maagden die vielen voor minzaam mansplainende

macho’s met slaapkamerogen, ridders op schimmels

die hare hulpeloosheden redden van rampen waarna ze

aan hem vast geketend levenslang gelukkig waren

Vele jaargetijden baseerde ze haar liefdesleven op

dit hopeloze sprookje tot de dag dat iemand haar

aankeek en de tijd stil stond. Niets aan hem klopte

maar zijn stem en zijn handen verjaagden alle

dwaze dromen. Niet levenslang, maar lang genoeg

2-3-2024

Gisteren, op de valreep van januari, deden we weer een dichtsessie. Deze vijf willekeurige woorden kozen we en verwerkten we in een gedicht:

Vaart, Slaapkamer, Verwijderd, Middag, Pijn

Zo verwerkte Aaltje ze in haar gedicht:

Overzee

Overzee vaart mijn lief

met haar schip. Het ruim

geladen met pijn en schuim.

Hoe schuilende gekwetstheid

de golvende middag verdort door

misvatting, ontkenning en grief.

Onze slaapkamer kooi wordt

waar wolven met wolven huilen.

Hoe haar ziel zich van mij

verwijdert als nachtelijke dief.

Overzee vaart mijn lief…

En dit is mijn gedicht met die woorden:

Voorjaarsschoonmaak

Vanmorgen met frisse moed

spinsels verwijderd uit mijn

binnenkamer, vanmiddag in

sneltreinvaart overjarige weckflessen

vol oud zeer in de glasbak

gesmeten, vanavond vastberaden

de slaapkamer pijnvrij gedweild

In de nacht verovert stilte de

leegte, ik versier hem met

vrijgekomen energie en

verzamelde zonnestralen

30-1-2024