Bij je eerste stap slaat hij toe. Spelbederver. Spartaan

die je dagen razend rood schreeuwt, nagels in je vlees

klauwt en elk geloof in toekomst ondergraaft

Je negeert hem, klampt je vast aan de dagelijkse

dingen, werken boodschappen wassen, alles wat ooit

vanzelf ging. Tot hij je grijnzend overvalt, morfine eist en

je verslagen het ondraaglijke erkent en inbindt. Je geeft

hem thee met kattentongen, luistert naar zijn kreunen

over te vaak en te zwaar, over verkeerd en genegeerd

Je zucht mee over versleten verdriet, over wel weten

maar vergeten, over te lang te veel. Jamaars doven uit, even

doe jij, doet hij ertoe, strohalm die je opgelucht omarmt zoals

je na maanden droogte een plensbui verwelkomt, door

plassen plonst, uitglijdt valt en opstaat, kletsnat van regen

en tranen maar eindelijk, eindelijk blij van binnen.

17-10-2023

PS: Ik doe weer een ronde mee met de cursus poëzie online bij Margreet Schouwenaar.

Dat betekent: kennis maken met, voor mij vaak onbekende, dichters en hun werk.

Je laten inspireren, worstelen met de materie, proberen, schrappen.

Inzenden en terug krijgen met feedback: waarom het gedicht niet loopt, de rode draad moet duidelijker en ook de opbouw van het begin naar het einde kan veel beter,  suggesties voor verbeteringen.

Hard werken dus aan de herschrijf maar o wat heerlijk als ik die terug krijg met lof waar ik van bloos. 

Deze les ging over de dichter Astrid Haerens en de opdracht  die de grondslag vormde voor bovenstaand gedicht, was:

‘schrijf een gedicht over pijn, en gebruik deze twee regels uit een gedicht van haar als inspiratie’: 

‘Het willen van pijn blijkt meteen de beste verdediging tegen pijn

Hij houdt deuren voor je open sluit ze achter je rug, hij verlaat je nooit.’

Vijfenzeventig zou je zijn vandaag

Ik lees een thriller in de tuin

langs de zon glijdt een vliegtuig

leven lijkt licht en zacht en simpel

Ik lees een thriller in de tuin

ik zweef weg van de wereld

leven lijkt licht en zacht en simpel

ik vermijd bewijzen van het tegendeel

ik zweef weg van de wereld

zorgen blaas ik hoog het heelal in

ik vermijd bewijzen van het tegendeel

moeiteloos mengen septembers zich in mij

zorgen blaas ik hoog het heelal in

lichter was ik nooit

moeiteloos mengen septembers zich in mij

herinneringen komen als je niet kijkt

lichter was ik nooit

langs de zon glijdt een vliegtuig

herinneringen komen als je niet kijkt

Vijfenzeventig zou je zijn vandaag

10-9-2023

Dit is een pantoum, een gedicht opgebouwd volgens dit schema:

Regel 5: is gelijk aan regel 2
Regel 7: is gelijk aan regel 4

Regel 9: is gelijk aan regel 6
Regel 11: is gelijk aan regel 8
Regel 13: is gelijk aan regel 10
Regel 15: is gelijk aan regel 12
Regel 17: is gelijk aan regel 14
Regel 18: is gelijk aan regel 3
Regel 19: is gelijk aan regel 16
Regel 20: is gelijk aan regel 1

Het was warm en buiten werd er gesnoeid en gehamerd van jewelste. Maar wij trokken ons daar niets van aan.

Op Aaltjes bloeiende balkon, dichtten wij.

En hoe!

We kozen woorden uit ‘Nachttrein naar Lissabon’ van Pascal Mercier.

Dit waren de woorden in de eerste ronde:

Belevenissen, Beeld, Zweet, Vast, Tevreden

Dit is Aaltjes gedicht:

Tevreden

De belevenissen met het beeld

houden het zweet vast, tevreden

veegt hij het voorhoofd, lacht

in zichzelf en vingertopgevoelig

streelt hij het marmer zacht.

Jaren van houwen en gutsen,

eelt als kussens in zijn ruwe handen

jagen de beitel als wapen tegen macht

van rillend versteend verzet

tot rivieren en kloven, door de

berg van oertijd tussen zijn vingers.

Het is gelukt. Hij zweet tevreden.

Onder zijn warme hand leeft het.

Dit is mijn gedicht:

Beeld

Heet was het, de zon brandde, zijn

brein pruttelde pap van gisteren

en zo even. Hij veegde zweet van

zijn wangen of waren het tranen

hij wist het niet of nog niet, weigerde

stil te staan bij belevenissen

van zo lang geleden, wilde tevreden

blijven in het heden.

Maar het meisje op de

foto bracht onweerlegbaar

het beeld naar vandaag:

hoe ze de pop vast klemde in haar

armen, hoe haar ogen wanhopig

hem aanstaarden, door hem heen keken.

Hoe hij weer verstarde.

4-9-2023

Nog een ronde CorAaltjes, deze keer met de woorden: Balken, Langs, Vinden, Zien, Misschien.

Deze maakte ik:

Zolder

tasten langs lage balken

zoeken in stoffige hoeken

waarom laat het verleden

zich niet meer zien? Waar kan

ik nog flinters vinden van

toen of is het echt te laat

misschien?

En deze is van Aaltje:

Het Grote Misschien

Misschien hoort iemand het balken

van de kalveren als hun moeders

wordt afgenomen waar hun kinderen

recht op hebben. Ze vinden het niet

gewoon. Kom! Vort! Sodeju.

Verloren en blaterig dralen ze

in de groene wei. Misschien ziet iemand

de bibberige bonkige lijven golvend

op zigzagpoten met opgeheven kop

vragend naar de hemel staan.

En misschien, maar misschien…

14-8-2023

Gisteren dichtten Aaltje en ik weer samen, een vruchtbare dag! We kozen vijf willekeurige woorden, deze keer uit ‘De omweg’ van Gerbrand Bakker en verwerkten die in een gedicht, een CorAaltje.

Ik maakte dit gedicht rond de woorden: Vogels Raken Fles Badkamer Vegen:

Zuivering

Veeg op die scherven, verzamel die

flessen, boen de badkamer, poets weg

wat was, weg het weten, weg het

voelen, verwijder onverbiddelijk alles

wat open zenuwen raakt en doet

rillen, doet piepen als kuikens

smekend om voedsel, als vogels

schreeuwend om aandacht.

Of liefde

14-8-2023

Aaltje en ik dichtten weer samen.

We kozen woorden uit een boek van René Diekstra en verwerkten die in een gedicht. 

Dit waren de eerste vijf woorden: Onheus, Kind, Kijken, Trauma, Dromen.

Zo verwerkte Aaltje ze in haar gedicht:

Droom

Het kind, nauwelijks de neus

tot de tafelrand, wil kijken wat

appeltaart zal worden door moeder

die het deeg om en om klapt.

In oren klinkt de moederstem

van onheus tot later trauma

Dromen van meedoen worden    

droge kruimels van krenten en meel.

—

En dit is mijn gedicht met die woorden:

Trots

Ik wandelde en zag een meisje, ze

werd gepest, ik stopte om in te grijpen

maar ze verstijfde niet, vluchtte niet

verdween niet in verongelijkte dromen

over aangedaan onrecht en

onheus behandeld worden, nee

ze wees me weg. Geboeid bleef ik

kijken hoe ze zich losrukte uit mijn

versleten deja vu en vocht met haar

vuisten tot haar belager verslagen

bad om genade. Grootmoedig gaf

ze toe. Transformeerde trauma in trots

26-7-2023

Zovele jaren van zovele loze woorden, holle

frases, ontkende verantwoordelijkheden, niet

nagekomen beloftes: grof gemengd tot een

wankele wal, snel dicht gesmeerd met

lege lachjes en amicale gebaren, gestut met

ad hoc regelingen die rakelings langs politieke

klippen scheren en ver weg blijven van burgers

die hij wel hoort maar naar wie hij niet luistert

Zij incasseren de sneren, betalen de prijs

voor het blussen van brandhaarden die overal

broeien, wie gooit de lucifer, wie werpt de eerste steen?

Het hoeft niet meer. Nu woordenwatervallen

niet meer werken en enkel de finale motie rest, is

daar het inzicht. En de aftocht.

10-7-2023

Afgelopen week dichtten wij er weer op los, Aaltje en ik (en Aaltjes nieuwe knie deed gewoon mee).

We kozen vijf willekeurige woorden uit een boek (deze keer uit: ‘Het einde van het lied’ van Willem du Gardijn) en verwerkten die in een gedicht.

De woorden waren: Fietste, Onderzoek, Archeologie, Ik, Klein.

Dit creëerde ik met die woorden:

Onderzoek

Bijna fietste ik hem voorbij maar vertraag net

op tijd en kijk: struikelend achter zijn rollator

in zijn mondhoek een sigaarstompje vastgekleefd in

een klodder gelig slijm. Die gestalte,

die blik, de sigarenwalm: mijn brein begint met

opgravingen, zet de archeologie in gang van

een half leven geleden toen hij fit en fier

mij imponeerde en klein maakte waar ik

vreselijk verlegen, geen weerwoord op

wist. Bevend groet mij nu zijn hand, vragend

vliegen zijn ogen langs mijn lijf, bekend

ben ik maar waarvan ook weer?

Ik recht mijn rug, groet genadig, zet aan,

fiets door, fit en fier als nooit tevoren.

29-6-2023

In de tweede ronde van onze laatste dichtsessie kozen we uit de bloemlezing van Elisabeth Lockhorn ‘En blauw zal alles zijn’,  weer lukraak vijf woorden en verwerkten die in een gedicht.

Dit waren ze:

Blijvend, Kust, Richtingen, Geniet, Ingekerfde

Dit creëerde Aaltje met deze woorden:

Erf

Met ingekerfde richtingen is

er dit blijvend gevoel van pijn

wanneer de zee mijn voeten kust.

Een schip vaart van lossen naar laden

met overdaad en wordt lust

van de bonkige zeekapitein.

Hij geniet van zijn geile zeemanslied en

ik erf de stervende, voorgoed verloren vis.

–

Dit is mijn gedicht met deze woorden:

Kust

Slenterend langs de vloedlijn struikel ik

over resten plastic, peuken en papier, diep

ingekerfd in het nog natte zand, blijvend

bewaard omdat de mens de aarde niet spaart

Nog steeds kust de zon mij en waait de wind

de wereld open, weidsheid strekt zich uit in

alle richtingen maar ik geniet niet meer

aarzel, sta stil, buk en begin te rapen

30-5-2023

Ik rammel aan het harnas, morrel aan het

masker, scheur het zelfverkozen rookgordijn

aan flarden tot het eindelijk opdoemt:

mijn onbekende onderbewuste, mijn ongekende

hart dat straalt en een weergaloze blik biedt op

een hemelsblauw nieuw weten: dit is geluk.

30-5-2023

Dit gedicht is het resultaat van een dichtsessie met Aaltje.

Uit de bloemlezing van Elisabeth Lockhorn ‘En blauw zal alles zijn’, kozen we willekeurig vijf woorden en verwerkten die in een gedicht.

Dit waren de woorden: Rookgordijn, Onbekende, Geluk, Blik, Blauw