‘Denk aan uw bagage’ maant de stem uit de

intercom. Ik pak mijn rugzak, stap uit, kijk verloren

rond. Luister naar het fluisteren van het kind dat

niet mocht huilen. Weer ben ik de weg kwijt, muurbloempje

in bluejeans, verlegen fantast begraven onder

de ballast van een bitter mensbeeld.

Adem in adem uit. Ik word de oester die

parels maakt van problemen, de geliefde

aandachtmakelaar, de woordengoochelaar die met

zachte hand zelfspot oprakelt en binnenpretjes.

Die na elke ontmoeting met de dood, beter weet

hoe te leven. Wegen, zijwegen, omwegen, links laat liggen.

Ik laat mijn rugzak los. Water wil ik

zijn, me voegen naar de vorm van

vandaag, donderend in dieptes storten, pijnlijke

pieken afslijten, murmelen in geroezemoes, kabbelen

langs nonsens. Gaandeweg verzacht ik al wat

scherp is. Stroom dwaas en doelloos uit in een oceaan.

Dichtopdracht naar aanleiding van de les over J.W. Anker in de Cursus Poëzie online, 

1-3-2020

In de tweede ronde van onze laatste dichtsessie trokken Aaltje en ik deze vijf willekeurige woorden en verwerkten die in een gedicht: Delen, Niemand, Woord, Kaasschaaf, Iemand.

Dit is Aaltjes gedicht: 

Ik wil met niemand delen

als je met mij wilt spelen

moet je bereid zijn ieder woord

dat tot het ongerijmde hoort

luidop te kwelen

Ik wil met iemand dichten

die wonderen kan verrichten

door met een kaasschaaf, lepel

vork, een klokkenspel met klepel,

tijd te verlichten.

Zing mee, met lepel klepel vork

of mes, kom wees geen hork

neem woorden bruisend uit de bron

bewijs maar dat ook jij het kon;

dichten als plork.

En dit is mijn gedicht met die vijf woorden:

Zeer

De vernietigende blik, het wegwerpgebaar,

het woord dat met de precisie van een

kaasschaaf wordt losgesneden uit withete

woede, en nog een en nog een

oud zeer, koud als ijs heet als lava

wat deel je met iemand?

wat deel je nooit?

met niemand?

20-9-22

Aaltje en ik deden weer een dichtsessie.

Tweemaal kozen we willekeurig vijf woorden uit een willekeurig boek (dit keer uit ‘De meeste mensen deugen’). 

Dit zijn de woorden uit de eerste ronde: Onze, Afgebroken, Gemoed, Vertellen, Hemel.

Dit maakte Aaltje:

We vertellen elkaar met ijle stemmen over

onze angsten die als strakgespannen

snaren natrillen van het venijnig

aanraken door toegespitste vingers

en zo het gemoed beroeren. Bremzout

als zweet en bloed het stroef afgebroken

akkoord. Zweepslag in het gelaat. Oud

oer-gevoel van alleen gelaten. De hemel

zonder sterren. Ver weg het geluid van

huilende wolven. Wij spelen eigen wijs,

weten beter. Op strakke snaren trekken

we het gemoed uiteen. Beroeren

beter weten. Wie het weet mag het zeggen;

oordeelt niet. IJl klinken onze stemmen.

***

En dit deed ik met die woorden:

Onze tijd

De jaren en mijn grijzende gemoed

hebben gaandeweg herinneringen afgebroken

verbrokkeld, tot stof doen vergaan in de aarde

Ik wil je vertellen hoe doorbestaan

de dagen grijs kleurt, hoe leeg de

hemel oogt sinds jij wegvloog

Dat is de helft, steeds vaker

kleuren dagen gulzig groen

straalt de hemel levend blauw 

moet ik mijn ogen bijna dichtknijpen

voor ik je schaduw zie oplichten

boven een horizon vol heimwee

14-9-2022

(Dit is een pantoum, een gedicht volgens een vastgestelde structuur waarin vorm, inhoud en regelherhaling belangrijk zijn. Google voor de regels op pantoum)

Ze is bij mij, hij wilde even weg.

Ik klop melk voor de koffie,

nieuwsgierig kijkt ze rond,

ze herkent niets.

Ik klop melk voor de koffie,

we zijn dol op koffie verkeerd.

Ze herkent niets,

ik vertel over het DE bewaarblik.

We zijn dol op koffie verkeerd,

ik vraag weinig,

ik vertel over het DE bewaarblik.

Rustig blijven en geduldig.

Ik vraag weinig,

ik ken haar op mijn duimpje.

Rustig blijven en geduldig,

de tijd vliegt.

Ik ken haar op mijn duimpje,

nieuwsgierig kijkt ze rond.

De tijd vliegt,

ze is bij mij, hij wilde even weg

 13-9-2022

Chili

klepperende deksels

moe verhit hongerig

zoen in mijn nek

irritatie

Doezelen

traag ontwaken

hand op bil

zoen in mijn nek

hmmmmmm

Tranen

woedende woorden

afwerende gebaren

zoen in mijn nek

omdraaien

Diagnose

zo erg?

kunnen wij dit?

ja dit kunnen wij

samen

Avond

slaperig jongetje

tastend handje

Noukie oma liggen

tevreden

Terschelling

adem happend in de storm

heimwee naar de horizon

vragen vervagen

loslaten

Liefde is loslaten

23-3-2016

Als je zo lang samen bent

kuch je als hij hoest

vind je wat hij kwijt is

vul je vanzelf zijn zinnen aan

lach je toch weer om die belegen grap

Al je zo lang samen bent

deel je vrienden in drieën

van jou van mij van ons

schuiven families van koud naar

lauw naar warm en soms weer terug

Als je zo lang samen bent

is elkaar verliezen iets

wat anderen overkomt

tot je ’s morgens wakker wordt van

de stilte en ziet dat zijn borst niet beweegt

17-8-2022

Zwierig zwanig zwetig gezwets

Zonnig zondig zottig gezwijmel

zandig zoutig ziltig geklets

zalig zweverig zomergerijmel 

6-2016

Vandaag, dinsdag 19 juli 2022, de tot nu toe heetste dag van deze zomer, een gouwe ouwe op herhaling, ter lering ende vermaak:

Weet je t al van de oude Dirk van Dalen?

Hij bezweek onlangs aan hitte falen.

Van alle kanten kreeg hij tips tegen de hitte:

‘Eet zout, drink veel, airco hoog, blijf binnen zitten.’

Dat deed Dirk, zeven dagen zat hij binnen met alle ramen dicht.

Vandaag is hij gevonden, ‘t was een vreselijk gezicht.

Zijn airco stond op tien, hij was geheel bevroren.

De pegels hingen aan zijn neus en aan zijn kin en oren.

Want Dirk, altijd al consciëntieus,

nam die adviezen veel te serieus.

Daarom raad ik ieder heel oprecht:

doe nooit klakkeloos wat men je zegt!

met dank aan en een knipoog naar Annie M.G. Schmidts ongeëvenaarde arme juffrouw Scholten in: Pas op voor de hitte!

‘Je leert jezelf kennen in mogelijkheden en in de dingen die je nooit zult bereiken. Maar de mogelijkheden die je hebt: buit ze uit’                       naar Henk Hofland

Lach niet mee met leedvermaak

lach om wat grappig is en vertedert

Huil niet mee met de wolven in het bos

sta stevig voor je waarheid

Verberg je tranen niet

ze zeggen meer dan woorden

Vraag elkaar: wat houdt ons tegen?

blaas het samen weg, zwaai het na

Vraag: wat maakt jou blij?

geef dat gul en graag

Vraag: wat maakt mij blij?

gun dat jezelf

geef je naasten een blijer jij

2016

Aaltje en ik bladerden door: ‘Een van ons’, een roman van Christine Otten.

We kozen vijf willekeurige woorden en verwerkten die elk in een gedicht. Dit zijn de woorden:

Woestijn

Zilverpapier

Gelijkwaardigheid

Gestript

Verbondenheid

Aaltje verwerkte ze in dit sonnet:

Oekraïne, of de slag om Arnhem

Woestijn van leegte, achtergelaten zandvlak,

waar door granaat en bommen gelijkwaardigheid

in onnadenkende verwijdering en met gemak

het menselijk bestaan ontkent, wreed toegepast

zo als een mensenhuid verwijderd wordt. Gestript

gelooid. Mensheid  in zon geslacht. Van droogte dor.

De kelen hees van dorst, de tong eruit geknipt.

Droog zand. Verlatenheid. Slechts nog een schor

gekreun. Geschroeid het vlees. Een mozaïek

van verse kreukels,  heet als vuur van zon

zilver papieren prop, die machteloos vonkt

waar eens de overdaad van licht begon.

Verbondenheid is slechts een droom. Muziek,

al uitgespeeld voor het beginnen kon. 

————————————————-

Ik verwerkte de  vijf woorden zo:

Rimpelingen

Hoe oude huid, door de tijd gestript van

een onbevangen woestijn van als

zilverpapier glanzende gladheid

gaandeweg dwarse voegen en diepe

voren onthult die eerst vreemd

aanvoelen, tot je ze betast en verkent

streelt bij jezelf en bij elkaar en je

gerijpte gelijkwaardigheid herkent en

verbondenheid voorbij eindigheid

15-6-2022