Aan het eind van een zonnige dag doe ik nog even boodschappen.
Een paar bosjes narcissen, nog in knop, felrode tulpen, heerlijk, ze zijn er weer, de lentebodes.
Als ik aansluit voor de kassa, hoor ik een man voor me met grote armgebaren schreeuwen tegen de kassière.
Zacht en rustig praat ze tegen hem.
Vergeefs, hij stapt uit de rij en beent woedend weg, ondertussen haar toebijtend: ‘Reken maar dat jij hier nog van gaat horen, fijn weekend!’
Ze groet hem gelaten: ‘Dag meneer, u ook een goed weekend.’
Gaat door met haar werk: ‘De volgende?’
De mevrouw voor me in de rij roept naar haar: ‘U stond helemaal in uw recht hoor, zo arrogant als die man was, wat een eikel.’
De kassière glimlacht en werkt rustig door.
De vrouw draait zich om naar mij: ‘Die man, dat is net mijn schoonzoon, dat type, zo een die altijd denkt dat hij gelijk heeft.’
Mijn zwijgen moedigt haar kennelijk aan: ‘En weet u welke nog erger zijn? Narcissen! Daar heb ik een lezing over gehad, die zijn nog veel erger.’
21-12-2017
27-3-2017
De reis verloopt voorspoedig.
Totdat in het boemeltje Leeuwarden – Harlingen Haven bij de tweede halte wordt omgeroepen dat de trein niet verder rijdt omdat tussen dit en het volgende station een ‘treinbotsing met personen’ heeft plaats gevonden.
Wij moeten uitstappen en wachten op een bus die voor verder vervoer zal zorgen.
Geschrokken en ontdaan staan we even later op het perron.
Een NS-beambte vertelt dat bij het ongeluk twee dodelijke slachtoffers zijn gevallen.
De bus laat op zich wachten, de halfeen boot missen we, de halftwee boot ook.
De zon schijnt, ik drentel wat heen en weer, mensen om me heen appen en bellen.
Een vrouw vraagt haar vriendin hoe haar smartphone ook al weer werkt, ze is het door de consternatie vergeten.
Vriendin legt het uit en dan belt de vrouw haar man waarom ze beide boten zal gaan missen.
Ik zie haar luisteren met de telefoon aan haar oor.
Dan hangt ze op, zonder groet.
‘Wat zei hij?’ vraagt haar vriendin.
Met trillende lippen zegt ze: ‘Hij zei jij hep ook altijd wat.’
21-4-2018
