Iets vreemds maakt me wakker: rust.
Onwennig signaleren mijn oren een zingende vogel, een windvlaag doet een boom ruisen.
Ver weg rijdt een auto.
Wat heb ik dit gemist.
Genietend rek ik me uit, adem diep in, uit.
Krimp in elkaar als een man in een lichtblauw uniform langs mijn slaapkamerraam loopt.
Onder zijn zware stappen kraakt en knerst de metalen stelling.
Hij roept naar een collega beneden in de tuin.
Die schreeuwt iets terug.
Luid gelach klinkt.
Hij begint.
Hamert op de buitenmuur, beklopt de kozijnen.
Zijn collega beneden valt bij.
Chemische geuren.
Boren krijsen, schuurmachines snerpen, zuigers brommen.
Uren.
Wanhopig probeer ik de rust van daarstraks te visualiseren.
Muziek in mijn oren.
Het komt er doorheen.
Oordoppen.
Het komt er doorheen.
Wegwezen.
15-8-2024
Een korte versie van dit verhaal werd op 23-8-2024 gekozen door de Facebook pagina Ultrakorte Verhalen als een van de vijf leukste ultrakorte verhalen van de afgelopen week
In Gouda stroomt de coupé vol.
Overvol.
Ik vind nog net een plekje.
Een vrouw wurmt zich door het inmiddels volle gangpad.
We dragen dezelfde blouse, zie ik, zonnig geel, mouwloos.
Ik vang haar blik, wijs naar onze blouses: ’Leuk spul heeft de Hema hè?’
Ze lacht.
Uit de kooi op de schoot van het meisje tegenover me klinkt gemiauw.
Ze maakt sussende geluiden maar het miauwen zwelt aan tot sirene-achtige decibellen.
De vrouw naast haar kijkt afkeurend naar de kooi.
Ze niest en belandt in een luidruchtige blafbui die uit haar tenen komt.
De gerimpelde grijze hippie in het gangpad staart me aan, te lang, te intens.
Ik wend me af, kijk naar buiten, een schilderij vol schapen, koeien, bossen, bloeiende hei vliegt voorbij.
Ik doe mijn earphones in.
De tijd vertraagt.
In mijn oor bast Leonard: ‘I’m your man.’
If only.
Een verkorte versie van dit verhaal was een van de vijf verhalen in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen die door Schrijven Online op een september in de schijnwerpers werd gezet
24-8-2023
Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebook schrijfgroep Ultrakorte Verhalen
Zijn getergde kreet doet haar rennen naar de slaapkamer: het beddengoed is nat, op de grond loopt het urinaal verder leeg.
Het is zijn verslagen blik die haar ogen vol doet schieten.
Haar hart verkrampt.
Hij vloekt.
Sussend helpt ze hem overeind en naar de douche: ‘Dit komt door de bijwerkingen van de chemo, het ligt niet aan jou, echt niet.’
Terwijl hij doucht, opent ze het raam, verschoont zijn bed, dweilt de vloer, zet koffie.
Als hij de kamer in wankelt, helpt ze hem in bed, stopt hem in, streelt zijn eens zo sterke handen.
Hij zucht.
Zwijgend drinken ze koffie.
28-2-2023
Een ingekorte versie van dit verhaal is op 3-3-2023 door Schrijven Online in de schijnwerpers gezet als een van de vijf opvallendste ultrakorte verhalen van de week in de Facebookgroep Ultrakorte verhalen
