‘Wat doet ze toch? Mij mikte ze in haar bureaula, ze verdraagt mijn maagdelijkheid niet.’
‘Mij smeet ze weg maar ik lekte inkt op de vloerbedekking.’
‘Echt? Was ze boos?’
‘Ze vloekte omdat ze mijn dop was vergeten.’
‘Wat doet ze moeilijk.’
‘Ze twijfelt of ze het kan, schrijven. Stom, ze vergeet steeds dat de beelden in haar hoofd vanzelf in woorden stromen als ze gaat zitten en ons pakt.’
‘Wacht, ze maakt aanstalten, ik zie het aan haar ogen. Aha, omtrekkende bewegingen: koffie, muziek, bureau leegmaken. Dat oogt veelbelovend.’
‘Hoera, ze pakt me.’
‘Ja! Mij ook! Aan het werk!’

28-12-2015

Geplaatst 10-4-2019 op de site 500Magazine Aan Zee in het kader van de schrijfuitdaging: hoe schrijf je jouw verhaal?

Hoe we straalden als we elkaar zagen

giechelden om alles, huilden

als vriendjes ons dumpten, door de

slappe lach van de bank gleden.

Wanneer wilden we niet meer dezelfde

lippenstift, sijpelde twijfel in stiltes, werden

omhelzingen onhandig deelden we verdriet niet meer?

Vergaten we verjaardagen, wurmden

leugentjes zich in waarheden glipten

schimpscheuten tussen woorden?

Mijn ogen herkennen dierbare

contouren voor me in de rij mijn

hart danst mijn mond roept je naam

je ogen worden groot

je loopt weg

lang kijk ik je na.

geplaatst op de site 500 Magazine aan Zee op 3-4-2019

Twee vliegtuigen vlogen vrijheid aan flarden
de buren hebben toch die boom gesnoeid
je moeder overleed, je broer en Piep

kleren slingeren niet meer rond, het ruikt niet
meer naar rook, zelden is er nog iets zoek

paars verfde ik de gang, ik werk op je
kamer, hoe vind je mijn rode bank?

er is meer van mij, grijzer allener, het jijvormige
gat slinkt, maar onderonsjes overleven jou

de zijdelingse knipoog als je shagjes draaiend
doordramde, je verzaligd zuchten dit is geen
seks dit is liefde, je onthutste blik op je pasgeboren zoon

niemand snapt mijn lach als ik een peertje
schil of iemand een onbezwaard gemoed wens

2017

In maart 2019 geplaatst in editie 143 van Antenne Magazine van VPTZ Nederland, kwartaalblad voor vrijwilligers palliatieve terminale zorg dat informeert over ontwikkelingen en ervaringen in hun werkveld

Terwijl ze genoten van het exquise hoofdgerecht en de mooie wijn, haalden ze herinneringen op. Vroegen elkaar: was het goed, is het goed? Knikten alle drie: het is goed.

Net als anders koos zij het dessert: chocolademousse, passievruchtenmeringue en sinaasappelsorbet op een Amaretto-cakebodem.

Bijna terloops spoot ze het spuitje leeg in de cakebodem en vroeg ‘Nemen jullie ook een hapje?’

Weer konden ze haar niets weigeren. Zorgvuldig de cakebodem vermijdend, namen ze een hapje chocolademousse. Legden hun lepel neer en keken naar haar grande finale.

Vingen haar op toen ze, een glimlach op haar lippen, langzaam omviel.

24-2-2019

Gebaseerd op de Schrijfuitdaging van MAGAZINE200AANZEE naar aanleiding van een krantenartikel met de kop: ‘Restaurant dicht na sterfgeval’

Geplaatst op de site van MAGAZINE200AANZEE 6-3-2019

Verloren in Joop ter Heul vergeet ze huiswerk,

scheert rakelings langs het onrecht 

van het aanrecht, ontsnapt ternauwernood. 

Verbijsterd ziet ze de vreemde vrouw in de 

spiegel: te korte rok, te hoge hakken, te rode 

lippen, het steile haar in een stijve suikerspin.

Verbeten tellend breit ze moeilijke vesten van 

schapenwol en oud zeer, laat steken vallen maar 

haalt ze keer op keer weer op en breit ze recht. 

Verwonderd ervaart ze de diepte van liefde de 

vreugde van vruchtbaar als ze kinderen

baart, inzichten vergaart, dichten ontdekt. 

Verlost van de krabbenmand danst ze zonder 

doodsangst, gerimpeld en gelukkig, op 

dichtregels en zere voeten, het leven door.

25-5-2018

Dit gedicht haalde in de Turing Gedichtenwedstrijd 2018 de eerste ronde en ontving van de jury deze persoonlijke beoordeling:

‘-Mooi hoe deze bondige levensschets in nauwelijks een paar woorden overtuigend de psychologische evolutie van een vrouw kan neerzetten, en dan nog in een positieve richting met het ouder worden. In die zin beantwoordt dit gedicht wat mij betreft aan een reële rancune in onze cultuur: geloofwaardige beelden van vrouwen die ouder worden niet als vloek ervaren. De stijve suikerspin, het tellen bij de ‘moeilijke vesten’… het zijn herkenbare, sterke beelden. Wel goed dat de voeten ‘zere voeten’ blijven, want dit gedicht loopt wel het gevaar iets té gemakkelijk van ‘dichten’ een wat romantisch panacee te maken.’

‘Ja edelachtbare ik heb spijt.’

–

‘Dat zal ik u vertellen. Annie, dat was een wereldwijf. Toen ik ziek was, toen mijn Piet ineens doodlag. Pannetjes eten, de was, mee naar de dokter, deed ze allemaal. Alleen, ze praatte steeds. Dat Piet wel jong ging maar natuurlijk zwaar rookte. Dat ik niet moest janken want geen handvol maar een land vol en ze wist wel een leukerd voor me. Ik stond net brood te snijden toen ze dat zei en ineens schoot dat mes uit. Een bloed! Annie zou wel weten wat te doen, maar ik had echt geen idee.’

28-1-2019

Gekozen op 1-2-2019 als een van de vijf ultrakorte verhalen en gedichten van week 5 die opvielen in de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid

Luister zegt ze 

terwijl het ijzer warmt trek je

naden en zomen strak

begin met kragen en manchetten

doe als laatste voor- en achterkanten

Ik trek zij walst over valse vouwen

spuugt op ingesleten leed strijkt ellende

glad en vergeet, maakt nette stapels

van lakens levensvragen en overhemden

Het gaat vanzelf zegt ze

en strijkt haar hemel met hete halen binnen 

handbereik. Ik sjor en trek. Jezus redt

zegt ze. Ik eeuwige weifelstrijker vraag

was Jezus gelukkig?  Onverbiddelijk

effent ze mijn dwarsdromen

Doe niet zo moeilijk zegt ze en

stoomt haar zekerheid strak tot op

de laatste naad. Ik laat. Natuurlijk

was hij gelukkig zegt ze 

hij wist dat hij gered werd

Dit gedicht behaalde in januari 2019 een gedeelde tweede plaats in de redactionele selectie van de Dichtwedstrijd van het Schrijverspodium. In de democratische uitslag stond het op een gedeelde 12^e plaats (van 85).

schrijfbalans 2018

Geregeld vragen mensen: ‘Schrijf jij? Maar wat schrijf je dan? Wanneer komt je boek uit?’

Voor hen vandaag een antwoord:

Nee er komt geen boek van mijn hand.

Maar schrijven doe ik.

Dit schreef ik in 2018:

In 2018 startte ik met mijn site www.coradichterbij.nl

Gemiddeld vier keer per week plaatst ik daar een verhaal of gedicht.

Een groeiende groep lezers bezoekt de site en plaatst reacties. Voor hen: Dank jullie wel, jullie reacties zijn hartverwarmend en inspirerend!

Het eerste half jaar schreef en herschreef ik gedichten in de cursus Poëzie online van Margreet Schouwenaar. Die gedichten zijn of worden geplaatst of worden ingestuurd naar gedichtenwedstrijden.

In totaal schreef of herschreef ik ca 150 korte en ultrakorte verhalen en gedichten.

Vele daarvan plaatste ik online in verschillende schrijfgroepen. Een paar stuurde ik in naar schrijfwedstrijden. Dat had gevolgen:

Mijn verhaal ‘Saffie’ werd in mei geplaatst in het katern Alice van het online Schrijven Magazine Plus.

Het gedicht ‘Strand Schier’ werd in september gekozen bij de top vijf van de 255 ingezonden gedichten voor de gedichtenwedstrijd De Zee en werd met eervolle vermelding geplaatst in de dichtbundel De Zee

Zes verhalen werden gepubliceerd in de bundel ‘Kort & Prachtig’ die in november uitkwam.

Het gedicht ‘Verhalend vergezicht’ werd op vijf december gepubliceerd op de site 500 Magazine Aan Zee.

Het verhaal ‘Liefde’ werd in december gepubliceerd in de online-editie van Antenne Magazine.

Verspreid over 2018 werden drie gedichten en negentien verhalen (alle te vinden in de categorie Publicaties op mijn site) gekozen tot een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van de week op de Facebookgroep Schrijven Magazine. Daarvan waren drie verhalen tevens publiekswinnaars omdat ze de meeste likes kregen.

In december kwam een van mijn gedichten door de eerste ronde van de Turing Gedichtenwedstrijd 2018.

Nee er komt geen boek van mij. Maar schrijven doe ik!

1-1-2019

Een vergezicht vertelt langdradige verhalen

als een wijd gesponnen web

van torenspits tot boomtop

van lage daken naar vage verten

verhalen over druilerige dagen

vervuld van heimwee

naar een horizon die daagde

maar steeds opnieuw vervaagde

over hunkeren

naar liever lichter leven

naar oud verdriet vergeven

Tot een stormwind opsteekt

het wolkendek openbreekt

en alle verhalen

verdampen in zonnestralen

8-11-2016

Op 5-12-2018 geplaatst op de site 500 Magazine Aan Zee

in de terminale thuiszorg

‘Of het gaat?’

Ze zucht, leunt tegen de muur.

‘Het gaat omdat het moet.’

Ze kijkt naar de open slaapkamerdeur, daarnet sliep hij, maar hij slaapt licht.

Ze fluistert: ‘Ik zorg voor hem, natuurlijk, we zijn al zo lang samen dan doe je dat. Maar die pijn. En er is niks meer van hem over. Waarom duurt het dan toch zo lang? Ik ben zo moe.’

Haar ogen worden vochtig.

Nog zachter zegt ze: ‘Soms wou ik dat het voorbij was. Maar dat is toch vreselijk, ik hou van hem. Je eigen man dood wensen, dat kan toch niet?’

5-3-2018 

In december 2018 geplaatst in de online-editie van Antenne Magazine, het kwartaalblad van VPTZ Nederland dat informeert over ontwikkelingen en ervaringen binnen het werkveld van vrijwilligers in de palliatieve terminale zorg