Ze bewondert de trui die ik voor haar heb gekocht, past hem, houdt hem aan.

We drinken thee.

Haar handen glijden over haar kettingen, alsof ze een rozenkrans bidt.

‘In de kist wil ik deze trui aan’ zegt ze ineens.

‘Goed mam. En je kettingen?’

Ze peinst, streelt het hartvormige hangertje van de gouden ketting en lacht: ‘Ja, natuurlijk deze, anders denkt Kees dat ik hem kwijt ben geraakt, als we elkaar daar weer zien.’

Ze betast de rozenkwartsketting: ‘Doe deze ook maar om bij me. Anders maken jullie er toch maar ruzie om.’

Haar hand voelt het snoertje met de alarmknop.

Ze grinnikt: ‘Maar deze wil ik dan ook om hoor, in de kist, dan kan ik bellen als ik er uit wil.’

28-11-2018

Dit verhaal werd op 30-11-2018 gekozen als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 48 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Omdat het daar de meeste likes kreeg, was het ook publiekswinnaar.

Het verdriet verlamde haar.

Ze vergat te eten.

Steeds vaker brachten bezoekers pannetjes eten mee: ‘Opeten hoor, niet vergeten!’

Soms at ze, vaak vergat ze.

Toen een buurvrouw een maaltje hachee bracht, vroeg de kennis die net binnenkwam: ‘Waarom brengen mensen jou eten? Waarom kook je niet zelf?’

Ze haalde haar schouders op, zweeg.

‘Moet ik ook eten meebrengen?’

Ze schudde haar hoofd.

Toen de kennis een paar weken later weer langs kwam, duwde ze twee diepvriesdozen in haar handen.

‘Hier. Eten. Ik had toch restjes. Maar ik doe dat maar één keer hoor, je kan best zelf koken.’

2-10-2018

Gekozen op 26-10-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 43 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Geanimeerd haalt ze herinneringen op met vele oud-collega’s.
Hem spreekt ze kort.
De volgende ochtend stromen foto’s binnen.
Ook hij mailt een prachtige foto: ‘Geweldig je te zien, je zag er fantastisch uit!’
Verrast bedankt ze hem.

’s Middags mailt hij: ‘Bijzondere foto’s van een beeldschone vrouw. Kijk maar.’
Ze staart.
Zes foto’s.
Van haar, van dichtbij, enthousiast pratend en lachend.
Ze rilt.
Ze heeft hem nauwelijks opgemerkt gisteren.

’s Avonds tien foto’s, ingezoomd op haar mond en borsten.
Stop hiermee, mailt ze.
Hij reageert meteen: ‘Dit was een amuse, de mooiste hou ik hier, kom ze maar kijken.’

9-10-2018

Gekozen op 12-10-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 41 in de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen. Omdat het daar de meeste likes kreeg is het ook publiekswinnaar.

Ze kijkt naar hem terwijl hij de uitslagen zoekt in het dossier.

Jong is hij, gespierd, gebruind, mooie ogen.

Net zo oogverblindend knap als George Clooney in ER of nee, dr. Rossi in Gooische Vrouwen.

Als hij haar aankijkt, komt ze terug op aarde en luistert.

Hij stottert, kwaadaardige cellen, geïnfiltreerd, helaas.

Hij bloost, hakkelt dat het hem spijt, kijkt weg als ze hem aanstaart.

Een waardeloze scène is dit met een abominabel script.

Het eind is onvergeeflijk.

Dit is een slechte film.

21-3-2018

geplaatst in de bundel ‘Kort en Prachtig’ uitgeverij Ambilicious november 2018

Vandaag geen schrammen, enkel struikengroen en

lila bloemharten. Vandaag laat zevenblad zich temmen,

woel ik de grond los, tastend langs wortels graaf ik ze uit,

helemaal, want achterblijvers zullen weer woekeren.

In de verte wordt gewerkt aan de brug. Hij is dicht.

Niemand kan het dorp in of uit.

Behalve meeuwen, krijsend vliegen ze hoog over.

Mijn moeder, die me groot dacht toen ik klein was,

klein hield toen ik groot was, ze komt vandaag mijn

brug niet over. Bijziend groet ik een bloemetjesjurk

aan de overkant. Hij lacht, zwaait terug.

Afstand doet ons goed.

Er is genoeg gewoekerd.

juli 2016

Gekozen op 7-9-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 36 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Ineens drinken ze koffie, roken shag. Verstouwen liters melk bij halfjes bruin met pindakaas, starend naar Metallica op MTV. Uit mijn oven komt spacecake, ‘s nachts worden pannenkoeken gebakken.

Met vriendjes spelen is een ‘gathering’ waarbij meisjes worden besproken: ‘Ben jij op haar? Zij is oud hoor, al twintig.’ Overslaande basstemmen vragen me: ‘Waarom praten meisjes steeds over gevoel?’

Maar op zaterdagmorgen komt de bladenman. Ze verslinden de Donald Duck en de Libelle: ‘alleen voor Jan Jans en de kinderen.’

Maar ik zie ze verdiept in de columns van Anne-Wil en Scheherazade.

Dezelfde Scheherazade die schreef: ‘Mannen, het lijken mensen, het blijven kinderen.’

27-8-2018

Gekozen op 31-8-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 35 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Het kind dat geen woorden heeft, zoemt in de zon.

We wandelen in het park, op weg naar de glijbaan. Hij lacht als we langs het bloemperk lopen, klapt in zijn handen, streelt de rozen met zijn voeten. Pakt de hand van een voorbijganger, wijst naar de bloemen.

De man vloekt: ‘Hou je handen thuis, etterbak en blijf met je poten van die rozen af, klootzak.’

Verwijtend naar mij:’ Kinderen worden niet meer opgevoed tegenwoordig.’

Altijd leg ik uit waarom het kind doet wat het doet.

Vandaag verstar ik.

19-8-2018

Gekozen op 24-8-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 34 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Toen het ochtend werd vloog je weg
volgde Jonathan langs wijkende
wolken en verdween uit mijn zicht.

Ik bleef hier. Leef door met anderen maar
zelden zonder jou, onzichtbaar passeer je
me rakelings op straat, kietel je mijn
mijn voeten in bad, zucht in mijn oor:
ga door, je raakt me naakt in bed.

Zo, zonder sleur en onbegrip, lief ik je lichter
dan toen je leefde. Lach eindelijk om je
zweetvoeten, zaai sterrenkers in je asbak
geniet van zondagen zonder Grand-Prix gekrijs.

Of wij levend gelukkig waren gebleven, blijft
de vraag, dood blijven we het voor altijd.

15-1-2018

Gekozen op 10-8-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 32 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.

Traag bladeren ze door de komkommeredities van kranten en tijdschriften.

Kijken af en toe op en rond.

Een bont gekleurde bloemenmassa koestert de ogen.

Zingende merels verwennen de oren.

Het overvloedige groen op julisterkte kalmeert de geest.

De cappuccino’s in de hoge kommen hebben een perfecte melkschuimkraag en smaken precies goed.

Traag loopt de Brie uit over de warme croissants.

‘Heb je je koffie op? De deurwaarder kan er nu elk moment zijn.’

18-7-2018

Geplaatst in de bundel ‘55 woordenverhalen deel vier’, uitgebracht in de Boekenweek maart 2019

‘Mijn vriend is dood.’

Mijn wenkbrauwen schieten omhoog, ik dacht dat ze, na een nare scheiding, mannen had afgezworen.

‘We waren zo verliefd maar we hielden het nog geheim. Om die pubers van me, snap je, die vinden me toch al stom. Niemand wist het. Ik kreeg geen kaart. Ik zag de rouwadvertentie in de krant. Een hartaanval. Ik dacht dat ik gek werd. Hij is er niet meer en ik heb niet eens een foto. En nou vergeet ik zijn gezicht steeds. Zijn handen niet. Die blijf ik voelen. Overal.’

Ze zucht, rood kruipt haar hals in.

3-7-2018

Gekozen op 6-7-2018 als een van de vijf leukste, beste of meest opvallende ultrakorte verhalen en gedichten van week 27 op de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte verhalen.