Eind maart zag ik ze voor het eerst in dit luidruchtige jaar: lila scheuten stilte.

In duinpannen, langs de vloedlijn, tussen bosjes bloeiende brem en later thuis tussen de zich openende narcissenknoppen en opkomende pioenrozen.

Ze groeiden als kool, die scheuten.

Omdat het zo lang geleden was, wist ik niet meteen wat er mee te doen.

Ik overstemde ze met talkshows en praatjes voor de vaak, dunde ze uit met zorgen en boeken van Knausgard.

Maar elke keer als ik even woordloos op en rond keek, schoten ze weer omhoog, die scheuten.

Vorige week nam ik een kloek besluit: als ik ze zag, plukte ik ze, bond ze vast en bracht ze bijeen in mijn achtertuin.

Daar ligt nu een berg die me bijna de adem beneemt maar ook blij maakt.

Elke dag verdiep ik me in het verwerken van die berg: uitzoeken, spoelen, deppen, mengen met prille lavendelknopjes en milde glimlachjes en dan verspreiden.

Het hele huis voorzag ik: een blikje in mijn nachtkastje, vazen vol in de huiskamer, kleine scheutjes tussen de bladzijden van mijn boeken.

Ik ontdekte dat ze verrukkelijk samengaan met avondthee, foto’s en goede herinneringen.

Nu is mijn huis dus gevuld met stilte.

Het ruikt heerlijk: een mix van lavendelgeur en grapjes.

Alleen, merkwaardig, het lijkt wel of die berg in de achtertuin niet slinkt …

Dan maar de boer op:

Alleen vandaag:

Scheuten stilte!

Vers geoogst, smaakt heerlijk, ruikt verrukkelijk!

Gratis!

7-4-2023