Ik ben alleen in huis.

Om half twaalf draai ik de keukendeur op slot, de voordeur op het nachtslot.

Gordijnen dicht, lichten uit.

Naar boven, het waait stevig, zijn er nog ramen open?

Nog even mail checken, iets opzoeken, een idee noteren.

Uitkleden, tandenpoetsen, naar de slaapkamer.

Gordijnen dicht, leeslampje aan, in bed kruipen, telefoon uit, weg de wereld.

Lekker nog even lezen.

Het huis om me heen is stil en vredig.

Langzaam ontspan ik, mijn ogen knipperen, vallen af en toe dicht.

Ik doe ze toch weer open, nog een paar bladzijden in dit heerlijke boek.

Maar nee, het lukt niet meer, gapend rek ik me uit, toch maar het licht uit nu.

Al half slapend rol ik me op, half op mijn zij.

Morgen, wat is er morgen?

Nee, niet aan denken, lekker slapen nu.

Dan klinkt een luide knal.

Een deur dreunt dicht.

Dichtbij.

Heel dichtbij.

Verstijfd schiet ik overeind, mijn hart klopt in mijn keel.

Nietsziend kijk ik in het donker, de oren gespitst.

De stilte ruist onheilspellend.

Seconden tikken weg.

Dan klinkt een gil, hoog, lang, eindeloos…

9-7-2016