Kerstkransjes kreunen onder de kachel, op de vensterbank verkommeren korstjes banketstaaf.

Naast mijn stoel zieltoogt een restje zalmsushi, onder de boom steunt een uitgedroogde appelflap.

Kaarsvetdruppels verstijven rond de kandelaars.

Als ik opsta, komt een wolk poedersuiker in beweging gemengd met goede voornemens: ze eisen een herkansing.

Zuchtend zoek ik de stofzuiger.

Maar als ik de gangkast open, krijg ik de wind van voren: ‘Donder op, je stoort me in mijn winterslaap! Doe als ik, zoek een stil hoekje en wacht op april.’

Ik graaf me in op de bank en open de dikke pil.

‘Eindelijk’, fluistert ze.

4-1-2021

Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen: lotgevallen