‘Waarom lopen mensen als ijsberen?’ vroeg hij een keer.
‘Vraag niet zo veel’, zei ze, ‘wacht maar tot je groot bent.’
Eerst de rode knopen.
Als die goed liggen, gluurt hij tussen de bloemen in het tafelkleed door.
Papa loopt.
Nu de blauwe knopen, dat zijn er veel.
Mama zegt iets maar hij verstaat het niet.
Papa gromt.
Grommen ijsberen? Nu de groene en de rode. De gouden knoop legt hij in het midden. Het ziet er prachtig uit. Voorzichtig tilt hij een hoekje van het tafelkleed op en kijkt.
Ingrijpend, het zal je papa maar zijn
Ja, een verhaal over hoe een kind ziet en hoort wat grote mensen doen …
Je weet het al, ik kruip bij hem onder de tafel, samen zijn we sterk. Het is prachtig, Cora. Liefs. Aaltje
Samen sterk, en als hij groot wordt, zal hij het begrijpen 🙂