Woordloos vragen mijn ogen aan zijn rug: ‘mag ik?’

Mijn armen wachten niet op antwoord.

Ze strekken zich en volgen als vanzelf de contouren van de hoog opgetrokken rechterschouder, de stijve nek, het onbuigzame achterhoofd en de hoge linkerschouder.

Mijn handen durven: ze glijden zomaar langs de linkerarm naar beneden.

Even hou ik mijn adem in.

Neem dan de wit gebalde vuist, vlei hem op mijn linkerhand.

Vederlicht bewegen de vingertoppen van mijn rechterhand over de strak gespannen spieren.

Raken ze nauwelijks.

Verbaasd verzacht de vuist, opent zich.

Nu de andere vuist.

Ook die ontspant en opent.

Mijn handen glijden langs de armen terug omhoog.

Zacht spreid ik ze over de schouders.

Laat ze daar even liggen.

Dan draai ik kleine langzame cirkels, streel de stramme nek, neem het koppige  achterhoofd in mijn warme handen.

Hij zucht.

Zijn schouders zakken, zijn armen wiegen losjes.

Zijn nek beweegt loom als een blad in een zomerbriesje.

Zijn achterhoofd knikt me toe.

Zo wou ik het doen.
Bij de man die voor me stond in de lange rij bij de kassa.

Maar ik deed het niet.

Natuurlijk niet!

10-7-2024