Wout is geen kabouter maar een kabout zoals hij zelf zegt, met de nodige zelfkennis en wars van de gebruikelijke sentimentele eigenschappen die kabouters worden toegedicht.
Altijd klaar staan voor anderen, alsmaar onzichtbaar goed doen, dat is niks voor hem.
Hij is meer van de luide bijval, de brede wave, van resoluut ingrijpen en natuurlijk strijkt hij dan met de eer, hallo wat dacht je dan, ere wie ere toekomt.
Nooit kondigt hij zijn komst aan.
Hij zit gewoon, a la Margootje van Wim Sonneveld, een achternichtje van hem, op een ochtend ineens naast mijn theekopje.
Pas als ik hem zie realiseer ik me de herkomst van het merkwaardig zoemende geluid dat ik hoorde: zijn miniHarley. En vervolgens weet ik: ha leuk, dat wordt een gezellig weekje.
Wout zet zijn helmpje af, pelt zich uit zijn leren jackje en fatsoeneert zijn vetkuif.
Dan, terwijl ik eet en hij chillt op de rand van mijn bord, informeert hij naar mijn wel en wee.
Luisterend knikt hij af en toe goedkeurend maar vaker schudt hij verontwaardigd zijn vetkuif: ‘Nee toch, heb je dat zo aangepakt, wat ben jij toch een softie, hoog tijd dat ik je weer even de les lees.’
Soft als ik kennelijk ben, accepteer ik dat hij de komende dagen, meeliftend in mijn broekzak, niet van mijn zijde wijkt.
Hij verplaatst zich heen en weer tussen mijn broekzak en mijn sjaals, mijn oren en mijn haar, ondertussen commentaar leverend op mijn handel en wandel.
Hij trekt aan mijn oorlel en fluistert ‘hou op sufferd, zie je niet dat je gepiepeld wordt, wegwezen hier.’
Hij kriebelt mijn neus met een van mijn eigen haren tot ik onbedwingbaar moet niezen en fluistert ondertussen een grandioze gore mop in mijn oor zodat mijn niesbui overgaat in een onbedaarlijke lachbui en de tranen over mijn wangen rollen.
Als ik weer eens verdwaal, krijg ik een fikse draai om mijn oren en foetert hij dat ik ongeneeslijk gedesoriënteerd ben en corrigeert me zuchtend.
Soms voel ik ineens een klopje op mijn schouder en zingt hij onhoorbaar voor anderen zachtjes in mijn oor ‘goed gedaan meissie.’
Net als ik denk, nou is het wel weer mooi geweest, alsof hij dat voelt, zegt hij met een grote grijns ‘ik ga weer, tot later.’
Helmpje op, leren jackje aan, de Harley starten, en weg is hij, een klein rookpluimpje achterlatend.
