Inspiratie: het Woord van de Week in de Facebookgroep Ultrakorte Verhalen.

Eendrachtig hebben zijn broers en hij het huis leeg gehaald en de meeste spullen verdeeld.

Vandaag loopt hij door het lege huis, stofzuigt, en haalt, weer beneden, vast de laden uit de massief eiken kast die de Kringloopmensen zo komen halen.

Een van de laden hapert, hij wrikt tot de la los komt, zet hem naast de andere tegen de muur.

Gaat met zijn arm in de kast, wat hield die la tegen?

Zijn vingers voelen langs de ruwe achterkant, pakken wat daar klem zat.

Verbaasd bekijkt hij het bestofte oude poesiealbum in zijn handen.

Leunend tegen de vensterbank bladert hij door versjes uit de jaren veertig.

Plaatjes van kleurige boeketjes dwarrelen op de grond.

Halverwege het album zwijgen de vriendinnetjes en familieleden.

Gedachteloos bladert hij door, ontdekt op de laatste bladzijde nog een paar regels in vage potloodhalen.

Met moeite ontcijfert hij de hanenpoten: iets over eeuwige liefde.

En daaronder: ‘maar nooit meer …’ Een lang onleesbaar woord.

De laatste woorden en het onhandige hartje spatten in dik aangezette potloodlijnen van het broze vergeelde albumblad: ‘mijn lieveke, mijn Zoeteke, voor altijd de mijne, je Kees.’

Voor de deur stopt een kleine vrachtwagen.

De bel galmt door het lege huis.

Zijn vader heette Henk.

16-3-2023