Een gedicht, samengesteld uit krantenkoppen uit de Volkskrant en Trouw van 27-11-20   Gruwelverhalen als enige houvast, soms ronduit smakeloos: schietende kerstman verdwaalt, helse pakjesavonden, bloedbad dreigt. Opdat we niet vergeten: doe het rustig aan ...

Het huis in mij heeft muren waar meeuwen door krijsen en babygehuil en soms een fanfareconcert. Muren met orgelklanken die verstommen als ik de organist zoek; mijn vader zwijgt onvindbaar.   Het huis in mij ...

Ik volg het klinkerpad, dwaal af, stamel tegen stenen tot zinnen zich vormen, woorden klinken tot boven de kruinen van oude olmen, losgezongen van hier   van vandaag. Vader vriend geliefde lopen mee in mij, murmelen ...

Wanneer verdween gisteren uit beeld werd morgen een zwaard van Damocles veranderde sergeant Agenda in een generaal? Wanneer werd leven wankelen boven ravijnen, de top nooit binnen handbereik,   werden dagen jongleren met afspraken, marchanderen met valse ...

Zou de zee zich wel eens vragen             ik verlicht zorgen maar wie wil mij ooit dragen? Zou de branding wel eens steigeren             alle verdriet en eenzaamheid ...