Wenkbrauwen fronsen, stemmen spuwen
woorden vliegen als opgejaagd schuim
in de branding. Ik sluit me als een oester,
los op in de onderstroom, laat me drijven
naar de kustlijn waar de vloed is uitgeraasd
maar eb aarzelt en tijd buitenspel staat.
Zelfs de wind wacht, lucht en zee spiegelen
elkaar, hemel en aarde zijn inwisselbaar. Hier
ben ik thuis, worden woorden parels en
angsten gesust. Als de tijd zijn loop hervat,
trekt de wind aan, voert me mee. Wijst nieuwe wegen.
Ja!! Je hebt hem! Ik dacht bij het lezen: , dit ken ik! Dit is Cora.
Mooi geworden, dichtvriendin!
Jij houdt ook zoveel van de zee!
Liefs Aaltje
Dankjewel!
Prachtig Cora, kan ik mij vinden , speciaal de laatste zin,
Wijst nieuwe wegen🌹
Fijn dat je het mooi vindt, en speciaal die laatste zin. Het duurde even voor het gedicht deze vorm had maar met goede feedback en een beetje schaven staat er nu toch iets waar ik zelf ook blij mee ben!