Ik was weer bij Aaltje en na bij bijpraten bij beschuitjes met verrukkelijke aardbeien, deden we weer een dichtronde.

We kozen willekeurig vijf woorden en verwerkten die elk in een gedicht, een Castricums CorAaltje.

Dit waren de woorden die verwerkt moesten worden: Rennen, Onmogelijk, Bakstenen, Niemand, Gesteente/versteend.

Opmerkelijk was dat we deze keer elk, maar zonder het van elkaar te weten, hetzelfde thema kozen voor ons gedicht.

 

Dit is het gedicht van Aaltje:

 

oorlog

 

het regent bakstenen van pijn.

In deze levenstocht een

onmogelijke opgave om

niet te pletter te lopen als

 

mens te klein, tegen gesteente

met muren van macht, zo, dat

niemand de wereld dragen kan

verder dan tot de voet

 

van de berg naar volledigheid. waar zelfs

bij het begin, de moed als kiezelsteen

naar omlaag klettert bij het tillen

 

van onverdraaglijke zwaarte.

rennen voor je leven is vergeefse moeite

wanneer de reus zijn wapens wet.

 

 

Dit is mijn gedicht:

 

Stil

 

Ssst, niet huilen, niet rennen, niet

struikelend wegvluchten van hier

 

Loop zacht zodat niemand

je ziet, over het kiezelpad

van versteend verdriet dat

de rimpels in je vermoeide

voeten open schuurt

 

Strompel langs de resten

van de bakstenen muren die

net zo rood en verweerd ogen

als je handen toen ze eindeloos

sussend dat streelden wat

onmogelijk uit te wissen was

 

 

16-5-2022