Met aangeprate schaamte en aangeleerd schuldbesef

koken we onze kwetsuren in hoge soeppannen

de klepperende deksels maken ons horendol, wonden

willen gehoord maar we draaien afgetobd het gas uit

onder de brij van graaiende handen gulzige monden

fluitende lippen en opdringerige geslachtsdelen

gepeperd met intimiderende sneren. Haastig proppen

we de stinkende smurrie in dikwandige weckpotten en

zetten die in brave rijen in onze kelderkast, waar het

betraliede raampje het daglicht amper binnen laat

tussen zoete stoofpeertjes en zure appelmoes:

de schamele oogst van nijver zwijgend overleven

tot de dag dat een van ons het stille gillen achter de

kelderdeur niet meer verdraagt, de deur in trapt, het

ondoorzichtig geworden raampje opent en de rond

dwarrelende wolken overjarige zwijgplicht naar buiten

blaast. Ze opent haar bestofte weckfles en laat haar

verhaal los op de wereld. Toen durfden wij ook.

24-3-2023

Dichtopdracht naar aanleiding van de poëzieles over dichter Willem Jan Otten