Klokwijzers leiden het sukkeldrafje langs
gelijke gevels een vertrouwd decor
wordt nietsziend waargenomen.
Tot mijn blik een vensterbank schampt
een engelenhoofdje geflankeerd door
vazenvleugels, ogen diep in de mijne
seconden sta ik stil, dan heffen handen
tegelijk en wuiven traag.
Verward door onze ernst sla ik
mijn ogen neer, loop langzaam
door, zijn ogen in mijn rug
in mij.