Voor mijn vader

Achter mijn gesloten ogen in de middagzon

doemt hij op uit zijn hiernamaals, ruik ik de

wijnsigaarmelange waar hij niet zonder kon

zoals hij hou ik van doorlopers en Bach, grijns ik

om taalgrappen, hunker ik naar de horizon, verdwijn

ik in de ingekeerde blik waar hij het patent op had

zoals zijn geest hem gijzelde, zo sluiert

mij de mijne, zoals hij liep loop ook ik 

in de zon me los kom bruiner blijer thuis.

Dan worden snerpend heggen gesnoeid

een kijvende ‘jij altijd jij nooit-litanie’ klinkt uit

naburige tuinen, luidkeels veegt elk het eigen stoepje

schoon en mijn draden naar het namaals stuk.

juni 2017