Ze komt op als een rilling na een windvlaag

wordt betast en weggesmeten ligt jammerend

in een hoek starend smeulend tot ze oprijst

vuurspuwende Medea met vlammende blik.

Genadeloos veegt ze Freud en feminisme

op een hoop als kluwen haar op

een kappersvloer. Vilein scheurt ze

vastgeroeste vetes open fileert ze tot op het bot.

Pas tussen resten as en ongebluste waarheid

bindt ze in, buigt timide onder aarzelend applaus

niet wetend dat ze mijn naam noemde dat ze

mijn kind opdiepte dat ze het liefkoosde in de gloria

dat ze meer mij was dan ik ooit durfde zijn.

 10-6-2017