Laatste vlucht

Zonlicht streelt zijn achterhoofd, zijn blik is gericht
op het weidse wolkendek buiten de cockpit, ver
weg zweeft een ander vliegtuig, een dansende
diamant, oplichtend in de ochtendzon.

 

Zijn stuurknuppel kon weilanden laten stijgen
en wolken omlaag laten glijden in een tijdloos
zweven dat het denken dempte. Tot hij zwenkte
de einder recht zette, vaart minderde, landde.

 

Al zijn vluchten ballen samen in een wit
lijstje achter glas met een doffe veegvlek
op de plek waar vingers vergeefs kroelen
door de krulletjes op dat glazen achterhoofd.

 

resultaat van een dichtopdracht in de cursus poëzie van Margreet Schouwenaar 
28-5-2020

16 thoughts on “Laatste vlucht

  1. Ik wil er graag een hartje bij zetten, maar ik zou niet weten hoe dat moet op de laptop.
    Die laatste woorden, met die krulletjes … het is weer mooi, Cora.

  2. Ja lieve Cora, ik heb grote bewondering voor je.
    Hoe je er in slaagt het jouw eigene vast te houden, ook al krijg je iemand anders zijn gedicht voorgeschoteld.
    Ik heb groot verlangen om weer samen met je te oefenen met ons dichten!
    Liefs Aaltje.

    • Lieve Aaltje, je hebt gelijk, de les ging over dichter Ted Lieshout, en wat rolt er uit: een echte Cora :-).
      Zo zie je maar, voorbeelden zijn belangrijk in onze poëziecursus, ook om je eigen stijl te vinden. En ja, ik zie er zooo naar uit om weer samen te dichten!
      Maar, corona dwingt slechts tot uitstel. Niet tot afstel! tot later!

  3. Mooi, dat zwevende erin. En dat gestold in die witte lijst achter glas.
    En toch komt het heel persoonlijk, nabij, over.

Leave a Reply

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.