Een oase van ontploft zomergroen

siert wegen paden schuren huizen

de middagzon in de voortuin

warmt mijn gebogen rug

klein op mijn knieën

nietsziend verzonken in zomerdromen

trek ik gedachteloos met krabber en vingers

slierten mos en onkruid tussen de tegels uit

Tot ze mijn aandacht vangen

weerbarstige stipjes tussen sliertjes vergeeld gras

lavendelsprietjes grijsgroen opkomend in smalle tegelkieren

behoedzaam maak ik ze vrij

bescherm de naalddunne worteltjes

diep de stekjes langzaam op en

heet ze welkom

Wat zich zo stug een weg vecht naar het leven

verdient een beter plekje onder de zon

10-6-2016