’s Morgens in bed snuif ik je op, jouw slaaparoma

als je ons gapend wakker maakte, de ketel opzette

bij de gootsteen een kattenwasje deed, je gebit

in je mond frommelde, de ontbijttafel dekte.

Ik word je gewaar in het vleugje Vinolia rond

de appels afwegende vrouw op de groenteafdeling.

In het wolkje 4711 dat achterblijft als een late

bezoeker voor me langs schuifelt naar haar stoel.

’s Avonds als ik mijn ogen sluit ruikt mijn

huid zoals de jouwe rook bij je nachtkus op

mijn wang, een zoete zweem van woordloze

liefde zweet en Bros melkchocolade.

Tijd versmelt ons.

12-11-2024

Geïnspireerd door het thema van een schrijfwedstrijd: Moeder