In haar gebloemde jarigjurkje, valplekken op haar 

blote benen, braamvlekken op haar kin, stept ze 

in oma’s moestuin fier tussen bedden kool en 

kroten recht zijn cameralens in: papa kijk ik kan het!

Het sepiameisje overleefde onachtzame jaren, liep een 

vochtvlek op, een scheurtje, een vouw maar volgde geduldig 

wachtend tot de beloofde hemel leeg bleek, geluk beperkt 

houdbaar en papa’s heimwee naar de horizon erfelijk.

Tussen gerimpelde levensresten diep ik haar 

op, strijk ik haar glad, voel ik haar blije lijf in mijn

poriën, laaf me aan haar lach 

wecken wil ik haar in een prachtige pot en 

bewaren naast de stoofperen in mijn winterkelder

papa kijk, ik kon het 

december 2017