Bij je eerste stap slaat hij toe. Spelbederver. Spartaan

die je dagen razend rood schreeuwt, nagels in je vlees

klauwt en elk geloof in toekomst ondergraaft

 

Je negeert hem, klampt je vast aan de dagelijkse

dingen, werken boodschappen wassen, alles wat ooit

vanzelf ging. Tot hij je grijnzend overvalt, morfine eist en

 

je verslagen het ondraaglijke erkent en inbindt. Je geeft

hem thee met kattentongen, luistert naar zijn kreunen

over te vaak en te zwaar, over verkeerd en genegeerd

 

Je zucht mee over versleten verdriet, over wel weten

maar vergeten, over te lang te veel. Jamaars doven uit, even

doe jij, doet hij ertoe, strohalm die je opgelucht omarmt zoals

 

je na maanden droogte een plensbui verwelkomt, door

plassen plonst, uitglijdt valt en opstaat, kletsnat van regen

en tranen maar eindelijk, eindelijk blij van binnen.

 

 

 

17-10-2023

PS: Ik doe weer een ronde mee met de cursus poëzie online bij Margreet Schouwenaar.

Dat betekent: kennis maken met, voor mij vaak onbekende, dichters en hun werk.

Je laten inspireren, worstelen met de materie, proberen, schrappen.

Inzenden en terug krijgen met feedback: waarom het gedicht niet loopt, de rode draad moet duidelijker en ook de opbouw van het begin naar het einde kan veel beter,  suggesties voor verbeteringen.

Hard werken dus aan de herschrijf maar o wat heerlijk als ik die terug krijg met lof waar ik van bloos. 

Deze les ging over de dichter Astrid Haerens en de opdracht  die de grondslag vormde voor bovenstaand gedicht, was:

‘schrijf een gedicht over pijn, en gebruik deze twee regels uit een gedicht van haar als inspiratie’: 

‘Het willen van pijn blijkt meteen de beste verdediging tegen pijn

Hij houdt deuren voor je open sluit ze achter je rug, hij verlaat je nooit.’