Sommige woorden vallen uit de lucht en blijven liggen

waar ze landen. Andere hangen in de lucht, als de vleug

van een geur of van fluweel. Als je ze streelt, veranderen

ze van kleur, als je een gedicht voor ze vindt, vangt het licht

hun vervoering of lost hun bouquet op in onbeduidendheid.

Woorden, eenmaal uitgesproken, vullen longen met

opluchting en harten met hoop. Of met anderhalve

meter angstkramp tussen mensen en monden: geef

ruimte, houd afstand! Daartussen, als bij een onverbiddelijke

bloedband, groeien bouwstenen, bloeit samenhang

vol betekenis. Zo zag ik een groenglanzende aventurijn

tussen doffe kiezelstenen op het pad, pakte hem en

vluchtte, stopte, bukte. Ik poetste de kiezels een voor

een en voelde in hun grijze glans het gewicht van

overvloed, de reikwijdte van vertrouwen.

12-7-20, dichtopdracht poëziecursus les Nuno Júdice