begrijp je de taal van mijn hand
als je hem niet kan schudden,
lees je de lach rond mijn ogen
als mijn mond is bedekt,
voel je de warmte van mijn armen
als ze naar je zwaaien,
is een gebaar ook waar
zonder aanraken van elkaar?
overbruggen woorden
de afstand tussen ons
of zweven ze weg tussen
optrekkende auto’s
en krijsende meeuwen?
Hoe leeg is de lucht tussen ons?
4-2-2021
Dit gedicht haalde de eerste ronde van de grote landelijke dichtwedstrijd ‘Prijs de Poëzie’ en kreeg deze feedback:
‘Een gedicht waarin wordt gesuggereerd hoe moeilijk het is om echt contact te maken. De taal van een hand. Of de lach rond iemands ogen? Een zwaaiend gebaar? Of moeten we toch onze toevlucht zoeken tot woorden? Maar het gedicht twijfelt toch of woorden voldoende adequaat zijn om contact te maken. Een interessante dichtoefening.’
Wow! Mooi Cora.
Dankjewel Vivian 😊
Mooi mooi mooi ❤
Dank dank dank 😊❤
Zoveel te geven , te willen doen voelen..
Zoveel onbeantwoorde vragen in deze vreemde tijd..
Ja! Precies dat!
Eenvoudig en leesbaar en daardoor groter dan gewoon… Zoals dat hoort bij jou. En warm. Maar toch twijfel je. Het is toch zeker dat wij afstanden overbruggen, verder dan de overkant?
Liefs, Cora, voor jou en je altijd mooie gedichten.
Aaltje
Dankjewel Aaltje, ja, terug naar de kern, afstand schept twijfels…
Prachtig verwoord Cora en past zo in deze tijd, het willen geven en hopen dat de ander dat ziet, voelt en hoort!
Ja, precies dat. Wat er rest zonder aanraking en met een half onleesbaar gezicht …