Jas schoenen blarenpleister dropjes
als een trage diesel komen voeten op gang
vinden de bekende weg langs de watertoren
het wilgenpad op waar Elmo in wolkvorm de weg wijst
in de verte beiert een kerkklok memento mori
statige zwanen glijden als breinspinsels voorbij.
Ik schrik op uit zware gedachten
zie twee zwarte schapen, deel hun lot
zij grasduinen in het weiland
ik in muizenissen.
Halverwege wacht het uitblaasbankje
verscholen achter struikgewas
mijn ogen gesloten, voel ik hoe de zon
warmt wat kil was en zorgelijk.
Negentig minuten
twaalfduizend stappen
honderd calorieën
leeg hoofd
warm hart
Mooi! Deze telt dubbel hoor Cora 😉
Ha, wie weet! Voor andere lezers: Dit gedicht maakt deel uit van mijn deelname aan de Ultrakortvierdaagse die gisteren (17-7-2018) is gestart op de facebooksite Schrijven online Ultrakorte verhalen.
De opdracht is om vier dagen lang elke dag vier verhalen of gedichten te plaatsen van maximaal 99 woorden.
Een boeiende uitdaging!
Zo mooi, zo goed, je bent groots aan het dichten lieve schat!
Zo, een compliment van een echte dichter! Bloos, bloos 😉