Een jaar was ik zwaar zwanger van haar, toen
werd ze geboren en bleef. De eerste jaren
een dag- en nacht aandacht eisende
dwingeland die zeurde, gilde, dreinde. Ik sloot
haar op in mijn donkerste kast en gooide de sleutel
weg, woest brak ze uit en klampte zich aan me
vast, nam mijn leven over. Tot ik me overgaf, kom
dan maar, en voor haar een plek maakte in mij waar
we langzaam leerden om te luisteren naar elkaar.
Door de jaren vergroeiden we, werden dierbare
huisgenoten. Verdriet is een puber nu, soms
aandoenlijk lief, soms tergend wreed en
brutaal, dan spreek ik haar toe en tegen en
binden we beiden in. Ze maakt zich los nu, zoals
pubers doen, soms, steeds vaker, verdwijnt
ze een nacht, dagen, een maand. Ik mis haar
niet, ik kan goed zonder haar want ik weet dat
ze weerkomt. We zijn van elkaar.
Prachtig Cora. Wat een mooie en bijzondere benadering van verdriet โค
Dank je, ik zocht een metafoor voor dat proces van leren omgaan met verdriet en kwam hier op uit omdat ik zoveel vergelijkingen zie ๐
Eerst eendoordenkertje: hoezo een dochter? Toen viel het kwartje en groeide mijn bewondering voor wat je onder woorden wist te brengen. Groot compliment en voor de weg die je ging om die woorden te vinden. Goede kerstdagen,, jaarwisseling en een negatief 2021.
Dankjewel Hans! Fijn dat je deze dochter weet te plaatsen. Jullie ook goede dagen en hopelijk tot ziens in 2021!
Ingrijpend Cora
Ja, dat is het ook …
Zit ik hier weer met een bibberkeel. Je raakt zรณ de kern en in zulke goede en mooie bewoordingen. Precies waar je me ondersteboven kiepert. Ik zou je nog even vast willen houden na dit schrijven. Ik doe dat nu dan maar met mijn onbeholpen woorden, je bent รฉรฉn van de liefste dichters die ik ken.
Aaltje
dank, ik voel je bibbers ๐
Precies zo…prachtig verwoord Cora, alsof het zo beter te handlen is, dank ๐
๐โค