Zou de zee zich wel eens vragen
ik verlicht zorgen maar wie wil mij ooit dragen?
Zou de branding wel eens steigeren
alle verdriet en eenzaamheid stug weigeren?
Zou het strand het wel eens zat zijn
die zwijmelende geliefden in de maneschijn?
Zouden golven wel eens schateren van plezier
om al die malle mensen hier?
Zouden schelpen zich wel eens storen
aan wat ze horen in mensenoren?
Zouden kwallen wel eens warm worden bemind
door een aandachtig mensenkind?
Da’s een heel leuk gedicht. De zee en haar bewoners zullen je dankbaar zijn. Ik vind het geestig en lief. Om te troosten denk ik dat de zee gedragen wordt door de aarde of denk je van niet? Jij hebt de zee lief. Dat spreekt uit het hele gedicht.
Liefs Aaltje
Ja, klopt, de zee roept dichterlijke vragen op, retorische, antwoorden zijn er niet of je verstaat ze niet 😉
Een verademing , een gedicht waarbij het rijm niet geforceerd of gezocht aanvoelt. Dit is zoals deze stijlfiguur is bedoeld.
Ha, dat is een mooi compliment ?