Bedrieglijk blauwe hemel even onder

een ijzige zon dan weer verkillende mist

en druppels verdriet alom

Tussen verkleumde struiken hangen dunne

draden ijs bomen ogen ongenaakbaar takken stijf

wijd uitgespreid te koud de aarde te grauw

het leven te leeg niets meer te geven

Het begint met een eerste glimp van

lichter langer licht

een spoortje zachtheid in de wind

wat eindeloos leek blijkt pauze

de opmaat voor een beter leven.

Het lijf herademt het hart verwarmt

lief licht op het gezicht

verdwenen is de kille leegte

er is weer te geven

2015 inspiratie:

Judith Herzberg: ‘Nu gaan de dingen weer beginnen te gebeuren

het eind van de winter en juist ook tintelen stemmen naar binnen’