Moe en moeizaam strekte ik me uit,

zonnestralen streelden langs mijn lijf,

namen zwaarte mee en zorgen,

achter mijn gesloten ogen doofde mijn geest,

licht, steeds lichter werd de wereld en

loste op in

een paradijselijk niets.

Sindsdien hunker ik naar herhaling.

Vergeefs, steeds

verdringt het slotbeeld de herinnering:

een strandbal stuitert op mijn buik

ik schiet omhoog,

het luchtbed kiepert om

ik verdwijn in de koude golven.

17-6-2017