Weer lig ik te wakker te woelen te draaien

kennis ervaring verstand, ze verwaaien

zorgen regeren mijn lijf en mijn hoofd

zeuren en dreinen tot ik ze klakkeloos geloof:

de verschralende zorg hoe dat nou toch verder moet

ik weet het zeker, het komt nooit meer goed

met zieke kinderen, weerloos levenslang

zie gezichten van vluchtelingen ontheemd en bang.

 

Mijn pensioen verdwijnt vast als sneeuw voor de zon

het mooie plan al mislukt nog voor het begon

naïef om te denken dat ik het redden zou

oud en versleten eindig ik in armoe en kou.

Ik lijk wel gezond maar ben het vast niet

o kijk daar zijn ook weer mijn restjes verdriet

ze grijpen hun kans, brutaal en onvervaard

zie je nou wel dat verdriet nooit verjaart.

 

Zuchtend en steunend hijs ik me uit bed

stommel kreunend de trap af

leven is lijden en een eindeloze straf.

De krant valt op de mat net als ik thee heb gezet.

Gelukkig gloort buiten een glimp van de nieuwe dag

die hoopvol onthult wat ik in de nacht niet meer zag:

hoe ik weer voor de zoveelste keer

was gevangen in oud en toekomstig zeer.

 

Dwaze demonen overjarige spoken opgeblazen zorgen,

allemaal slinken ze in het licht van de morgen

gapend kruip ik weer terug onder de wol

slaap diep en droomloos en ontwaak vol

ideeën oplossingen mogelijkheden

niet vroeger niet later alleen het heerlijke heden

plannen buitelen blij in mijn wakkere brein

en ik weet: voor alle vragen zullen er antwoorden zijn.

 

28-5-2016