Louk is hier en we zijn boven.

Eerst speelt hij op zijn kamer, dan op mijn werkkamer en uiteindelijk belanden we in mijn slaapkamer.

Terwijl de zon vol naar binnen schijnt, legt hij geconcentreerd zijn dierenkaartjes uit op mijn bed, waar hij natuurlijk eerst het dekbed vanaf heeft getrokken.

 Als hij klaar is, kijkt hij op en rond en ziet deze hangen:

Een tijdje terug inspireerde deze fotocreatie van Tjally me al een paar keer tot poëtische overpeinzingen. Deze:

 

 

Grootse chaos

 

warme vlammen

dansen traag langs

voorbijgaande grijze gaten

hoopvol blauw biedt

glanzende inkijkjes in

hier en nu

daar en later

—

 

En onlangs nog deze:

 

Binnen

 

hemelsblauw en bladergoud

samengebald in een ratjetoe

van vuur en vlam en vragen

uit een voorgoed voorbij

—

 

Maar aan Louk zijn zulke poëtische overpeinzingen niet besteed.

Hij kijkt, weet en wijst: ‘Aap.’

Vragen om verduidelijking heeft geen zin, Louk is niet van het uitleggen.

 

Oké.

Aap dus.

 

5-4-2025