Vorige week kreeg ik een appje: ‘We hebben autopech. Louk vindt het gezellig, hij wil niet naar huis.’

Ik schoot in de lach want dat snap ik, Louk is dol op auto’s.

Nee, niet op speelgoedautootjes, op de echte.

Dat heeft hij niet van een vreemde: ooms, tantes, beide opa’s, mama: het zijn kilometervreters, helemaal in hun element achter het stuur.

Louk maakt ook kilometers maar dan als passagier, door het Dravetsyndroom zal hij nooit zelf rijden.

Maar op zijn plekje op de achterbank geniet hij met volle teugen van wat hij wel kan: speuren naar vogels, koeien, molens, tunnels, tankstations.

Om zich heen stalt hij puzzels, plaatjes en boeken uit.

Maar het allerleukst is het als er iemand naast hem zit om samen te spelen of liedjes te zingen of te kietelen.

Gewoon jammer dat vorige week de gele auto (ANWB) en papa er al na anderhalf uur waren.

Het was net zo gezellig samen met mama in de auto!

 

Het deed me terugdenken …

Het is 2008, Louk is anderhalf.

Papa en mama moeten ergens heen en brengen hem bij mij.

Omdat ze de achterbank nodig hebben, zetten ze Louks autostoeltje zo lang in mijn keuken en vertrekken.

Als Louk bij mij komt, begint hij altijd met het verspreiden van speelgoed op de tafel, de bank, de vensterbank en de grond.

Niet deze keer.

Hij ontdekt zijn autostoeltje in de keuken en kruipt erin.

En blijft erin.

‘Louk kom je binnen spelen?

Louk lacht, zwaait en blijft zitten.

Ik paai hem met paaseitjes, kaas, olijven, binnen aan tafel.

Louk lacht, zwaait en blijft zitten.

In de keuken bij de afvalbak.

.

Oké, dan maar wachten tot hij het zat wordt.

Een half uur.

Een uur.

Anderhalf uur.

Louk wordt het niet zat.

Als zijn lievelingseten op tafel staat, til ik hem uit zijn stoeltje.

Terwijl Louk aan tafel smult van ‘matat, wost en mayo’ zet ik het autostoeltje in de schuur.

Als Louk alles op heeft, dribbelt hij terug naar zijn plekje in de keuken.

Kijkt zoekend rond.

Jammer zeg.

Dan maar rode, blauwe en gele paaseitjes sorteren op de bank.

 

 

22-10-2018