Vandaag gaat Louk bij oma spelen.
Naast mama in de auto, op zijn schoot het mandje met zorgvuldig uitgekozen schatten om bij oma mee te spelen, kijkt hij vergenoegd om zich heen.
Hij kent de route op zijn duimpje, net als mama.
Dan, vlak voor een rotonde, maakt een vrachtwagen een onverwachte manoeuvre en voegt plotseling in op hun rijbaan.
Mama remt, gooit haar stuur om en vloekt hartgrondig: ‘Verdomme!’
Verbaasd kijkt Louk naar mama, dat woord kent hij niet.
Dat vreemde woord, mama’s boze stem, het plotseling afremmen en uitwijken van de auto: hij weet niet wat het betekent maar voelt: hier gebeurt iets ergs.
Als de vrachtwagen voorbij is en mama weer rustig doorrijdt, voelt ze Louks hand die haar been aait en hoort ze een zacht sussend: ‘Mama verdomme.’
Nooit klonk een vloek zo troostend en liefdevol.
Ik schiet helemaal vol…….zie het gebeuren…gebeuren…🥰
Ja, ik ook, toen ik het hoorde, schatten 🥰
Prachtig ❤
🙏 dankjewel Monique 🥰
Wat een liefdevolle reactie van Louk❤️
Ja hè 🥰
Hij is goud waard, verdomme!
🤣 ja hè 🥰
Zo verdomd schattig van Louk.
Gelukkig dat het goed afgelopen is.
Nou, zeg dat wel, helemaal mee eens 🥰