Uit de terminale thuiszorg

 

Ik heb bereikbaarheidsdienst en word gebeld.

Een vrouwenstem noemt de naam van een bedrijf, vraagt of ik van de VTZ ben en verbindt me zonder uitleg door.

Een paar minuten luister ik naar een mannenstem die gedempt orders geeft aan iemand.

Daarna spreekt hij in de telefoon:

‘Goedemiddag, u spreekt met Pieterse, ik heb vrijwilligers nodig en de thuiszorg gaf me uw nummer, doet u er mij maar een stuk of zes.’

Mijn wenkbrauwen rijzen plafondwaarts maar ik zwijg.

Hij vervolgt:

‘Mijn vrouw heeft nog drie maanden, ze kan niet meer alleen zijn want ze valt vaak. Nou heb ik mijn bedrijf dus u begrijpt, ik kan overdag en een paar avonden niet bij haar zijn. De zaak heeft mij nodig. Maar dat is geen probleem want daar heeft u vrijwilligers voor. Doet u er maar drie per dag, zes dagen per week vanaf morgen.’

 

Zachtzinnig leg ik onze werkwijze uit: in een intakegesprek bij de patient thuis bespreken we de situatie, de mogelijkheden van de mantelzorg en op welke wijze vrijwilligers de mantelzorg kunnen aanvullen.

Hij onderbreekt me:

‘Hoezo intakegesprek, ik zeg u toch wat ik nodig heb?’

Weer leg ik uit dat ik in een gesprek met hem en zijn vrouw kan vertellen wat de mogelijkheden zijn en tegelijk kan zien hoe de huiselijke situatie is zodat ik de vrijwilligers daarop kan uitkiezen en op voorbereiden. Uitgangspunt is dat de vrijwilligers de zorg van partner en andere mantelzorgers aanvullen.

‘Mantelzorg, wablief?’

Ik begin uit te leggen wat mantelzorg is, weer onderbreekt hij me.

‘Mevrouw, wij hebben geïnvesteerd in ons bedrijf, niet in mantelzorg, familie zien we niet, buren kennen we niet, vrienden hebben we niet. Dit land zou er slecht voor staan als iedereen zo inefficiënt werkte als u. Regelt u nou gewoon die vrijwilligers.’

Net zo gedecideerd als hij zeg ik dat dat op deze manier niet mogelijk is.

Boos roept hij:

‘Hoezo onmogelijk, daar bent u toch voor?’

We komen niet tot een compromis.

 

Later vertelt een collega uit een andere regio dat mijnheer haar belde en woedend vertelde hoe onzakelijk en onprofessioneel hij was ‘behandeld’ door me.

Toen zij zei dat ook zij eerst een intakegesprek nodig achtte en daarna hoogstens drie vrijwilligers kon vrijmaken voor zijn vrouw, wees hij dat furieus af: daar had hij niks aan.

 

Ik denk nog wel eens aan hem.

Maar vaker nog aan zijn vrouw.

 

 

4-8-2017