Na dertig jaar samen overlijdt hij en ben ik alleen.
Hoewel ik een jaar wist wat ging komen, overvalt de diepte van het verdriet me toch.
Het huis voelt leeg, alles staat op dezelfde plek maar niets is meer zoals het was.
Werken gaat niet, mijn werkgever begrijpt dat, zonder ziekmelding geeft hij me de tijd om te herstellen.
Collega’s sturen lieve kaartjes en drukken me op het hart goed voor mezelf te zorgen.
Na een paar weken overvallen huilbuien me minder vaak, soms lukt het zelfs om ze even uit te stellen.
Tijd om koffie te drinken op het werk.
Ik word warm ontvangen, het medeleven en de afleiding doen me goed.
Na een uurtje sta ik moe op, dit is voor vandaag voldoende.
Collega’s groeten en gaan weer aan het werk.
De collega die in mijn afwezigheid mijn taken waarneemt, komt naar me toe.
‘Hoe gaat het nou echt?’ vraagt ze.
Ik zeg dat ik het zwaar vind maar door ga.
Ze vraagt: ‘Ga je verder omdat je wilt of omdat je moet?’
Die vraag raakt: ga ik verder omdat het moet, omdat mijn hart doorklopt? Of omdat ik echt verder wil met mijn leven?
Ik besef: ik ga verder omdat het moet, op de automatische piloot.
Haar vraag haakt zich in me vast.
In de maanden daarna vraag ik mezelf steeds vaker: moet ik dit of wil ik dit?
Die vraag wordt een keerpunt: langzaam wint het willen van het moeten.
Het grote verdriet wordt het startpunt voor een ander leven: ik reageer impulsief op een vacature in een streekblad en wordt meteen aangenomen als coördinator vrijwilligerswerk in de terminale thuiszorg.
Kort daarna begin ik aan de ‘V.O.-opleiding Supervisiekunde en andere begeleidingsvormen’ die al jaren op mijn to-do-lijst staat.
Tien jaar later kom ik op een symposium die collega tegen.
Ze herkent me nauwelijks.
Ik vertel haar over de impact die haar vraag op me had, en bedank haar.
Ze glimlacht weifelend, ze herinnert zich ons gesprek niet en die opmerking al helemaal niet: ‘Heb ik dat gezegd? Goh.’
11-2015
6 thoughts on “Cruciale woorden”
Lieve Cora, je hebt je op een goede manier door het rouwproces gewerkt. Denk ik tenminste. Op het moment dat je er aan toe was viel die opmerking van je collega precies op de juiste plaats en je bent een flinke meid geweest voor jezelf. Je volgt de weg en de weg is het doel. Ik heb bewondering voor je en ik vind je een geweldig en lief mens en ik hou van je.
Aaltje
Dankjewel, ik denk dat je gelijk hebt: het juiste woord op het juiste moment. En van tevoren weet je niet welke woorden dat zijn en waarom juist deze op dat moment. Wonderlijk, maar zo werkt het. Ieder rouwt op haar eigen wijze.
Mooi Cora, dat je je leven hebt kunnen omgooien en daarin ook op je plaats was. Ik heb zo’n zelfde periode ervaren als moeten, geen keuze hebben, omdat mijn 4-jarige kleuter flink aan het rouwen was en geen enkele volwassene dat begreep. We waren allebei lichtgeraakt en waren om de haverklap ziek van elk griepje dat voorbij waaide.
Zo waar dat iedereen met zo’n verlies op zijn eigen manier in zijn eigen situatie mowt leren omgaan.
‘Het grote verdriet wordt een startpunt voor een ander leven’, als je dat op het moment dat je zover bent ook voelt en er daadwerkelijk iets mee doet is geweldig, dan ben je een heel krachtig mens, Cora ❤️
Lieve Cora, je hebt je op een goede manier door het rouwproces gewerkt. Denk ik tenminste. Op het moment dat je er aan toe was viel die opmerking van je collega precies op de juiste plaats en je bent een flinke meid geweest voor jezelf. Je volgt de weg en de weg is het doel. Ik heb bewondering voor je en ik vind je een geweldig en lief mens en ik hou van je.
Aaltje
Dankjewel, ik denk dat je gelijk hebt: het juiste woord op het juiste moment. En van tevoren weet je niet welke woorden dat zijn en waarom juist deze op dat moment. Wonderlijk, maar zo werkt het. Ieder rouwt op haar eigen wijze.
Mooi Cora, dat je je leven hebt kunnen omgooien en daarin ook op je plaats was. Ik heb zo’n zelfde periode ervaren als moeten, geen keuze hebben, omdat mijn 4-jarige kleuter flink aan het rouwen was en geen enkele volwassene dat begreep. We waren allebei lichtgeraakt en waren om de haverklap ziek van elk griepje dat voorbij waaide.
Zo waar dat iedereen met zo’n verlies op zijn eigen manier in zijn eigen situatie mowt leren omgaan.
Vivian, je herkent het! Heftige tijd voor jou en je zoon, maar je bent er ook doorheen gekomen 😘❤
‘Het grote verdriet wordt een startpunt voor een ander leven’, als je dat op het moment dat je zover bent ook voelt en er daadwerkelijk iets mee doet is geweldig, dan ben je een heel krachtig mens, Cora ❤️
Dankjewel, Ellie, ik denk dat het samenviel: zover zijn en het juiste zien en horen!