Zittend tegen de rotswand zwaaide ze hem na. Glimlachte, peinsde, hoe lang zou hij het volhouden om bij de groep en de gids te blijven? Ze soesde in de zon, genietend van het uitzicht, van deze verrukkelijke vakantie samen. Toen een uur later de gids, met de groep maar zonder hem, de grot uit kwam, was ze niet verbaasd. Natuurlijk wilde hij de ondergrondse gangen zelf verkennen.
Lang zat ze daar. Pas toen alle toeristen weg waren, ze alleen achterbleef bij de ingang van de grot, kroop onrust in haar omhoog. Scenario’s buitelden in haar brein. Wat als hij verdwaald was? Wat als hij niet teruggevonden werd? Wat als ze alleen achterbleef? Ze rilde in de zon.
Toen hij even later, blij grijnzend, de grot uit kwam lopen, bestoft, met natte schoenen, vol enthousiaste verhalen, slikte ze haar schrik in en omhelsde hem.
Pas jaren later doemde die middag af en toe op in haar. Hoe blij hij was. Hoe bang zij was. Herinnerde ze zich haar schrikbeelden. Besefte: ze klopten. Leven zonder hem wàs als rillen in de zon.
Droevig.
Ja Vivan. En dierbaar tegelijk.
Cora, jij neemt mij als lezer wederom helemaal mee in de situatie, de emoties en terug naar de werkelijkheid. Aangrijpend mooi, telkens weer.
Dankjewel Tineke! Je woorden maken me blij, 😉
Dag Cora ik geniet van je stukjes .
Dankjewel Drika, wat leuk om te horen! Ik schrijf graag, en jij geniet als je mijn schrijfsels leest, allebei blij!