Ze woonde een paar straten verder en was een goede collega van man. Regelmatig liep hij even bij haar binnen.

Toen wij in de ogen van onze pubers saai, burgerlijk en voorspelbaar waren, vonden zij ook de weg naar haar huis.

In haar troffen ze het tegendeel van hun ouders (vonden ze toen): een warm hart, open geest en luisterend oor, kortom: een tof wijf!

En, last but not least, bij Nettie mocht binnen gerookt worden.

Zo werd haar huis een paar jaar hun toevluchtsoord en zij een vertrouwenspersoon voor hen en voor vele andere jongeren die zich aan het los maken waren van hun ouderlijk huis.

Zij waren blij met haar maar wij waren dat ook: we wisten dat ze een oogje in het zeil hield en, zonder hun vertrouwen te beschamen, ons zou tippen als er werkelijk iets aan de hand was met hen.

Een goede deal voor iedereen.

Nettie stond open voor wat jongeren bezig hield, alles kon bij haar maar ze had wel regels.

Zo was het vaste prik dat ze, als ze het welletjes vond die volle huiskamer vol jong spul dat geanimeerd rookte, praatte, dronk en muziek draaide, altijd dezelfde plaat opzette: ‘Stay’ (just a little bit longer) van Jackson Browne.

Ja, ze had gevoel voor humor, iedereen wist dat dit nummer het signaal was om op te breken en dat gebeurde dan ook.

Mijn jongens bewaren goede herinneringen aan de avonden bij Nettie.

Jongste ontmoette er zijn vriendin.

Toen ons muzikale uithoudingsvermogen tot het uiterste werd getergd door oudstes voorkeur voor heavy metal, mocht hij bij Nettie tekeer gaan op zijn net aangeschafte drumstel.

Als de zonen volwassen dingen gaan doen, studies, banen, relaties, verhuizingen, ontdekken ze gelukkig weer dat ouders mensen zijn waar je wat aan kan hebben.

Het contact met Nettie verwatert.

Ik ontmoet haar tien jaar geleden weer als ze terminaal ziek is en een beroep doet op de vrijwilligers van de organisatie waar ik werk.

Het weerzien is warm, de jaren vallen weg als we herinneringen ophalen.

Ook de zonen bezoeken haar nog, voor ze een paar weken later overlijdt.

Met zijn drieën gaan we naar haar uitvaart.

Op de voorste rijen zitten stemmig geklede ouderen, daarachter rijen vol jongeren.

Tussen de sprekers die dierbare herinneringen ophalen, klinkt ‘Nettiemuziek’: ‘Child in time’ van Deep Purple, Chris Hinze en aan het eind natuurlijk ‘Stay’ van Jackson Browne.

De ‘jongeren van toen’ zingen het door hun tranen heen lachend mee.

Maar het hoogtepunt is ‘Light my fire’ van the Doors.

Voorafgaand aan de crematie van Nettie klinkt op volle sterkte en steeds opzwepender, Jim Morrison door de ruimte: ‘Come on baby, light my fire.’

Sindsdien glimlach ik als ik ‘Light my fire’ hoor, zet het geluid harder en knipoog even omhoog: daar ga je Nettie, dankjewel voor wie je was voor ons.

31-3-2017