Een jaar of zeven ben ik en speel bij oma, mijn moeders moeder.

Mijn moeder, enige dochter, heeft drie jongere broers, toen begin twintig en nog thuis wonend.

Ze hebben een platenspeler, een krakend bakelieten apparaat waar je met de hand de naald op de plaat zet.

Ik vind het fijn als de ooms plaatjes draaien.

Dat weten ze.

Die dag hebben ze een nieuw 45-toerenplaatje: Mac the Knife, van Louis Armstrong. En ze zijn in een melige bui.

Ik wil het nieuwe plaatje horen maar ze willen het alleen draaien als ik beloof niet bang te worden want wat ik ga horen is heel erg en echt gebeurd.

Natuurlijk beloof ik dat.

Ze zetten het plaatje op en terwijl het speelt vertellen ze met lage dreigende stemmen waar het over gaat:

‘Mac the Knife is een moordenaar, hoor je die trompetten, daar komt hij, hij steekt je overhoop met een mes en dan doet hij je in een zak met cement en begraaft je. Daar komt hij!’

Ik verstijf maar wil niet huilen want ik heb immers beloofd om niet bang te worden?

Lachend kijken ze toe en zetten het plaatje nog een keer op.

Weer dreigen ze:

‘Hoor je, daar komt hij!’

Panisch ben ik, ik begrijp er helemaal niets van: hoe kunnen ze lachen om een moordenaar met een mes die zo kan binnenkomen?

Dan komt oma uit de keuken de kamer in.

In een oogopslag overziet ze wat er aan de hand is, zet het plaatje af en trakteert haar zonen op een donderpreek:

‘Zijn jullie nou helemaal gek geworden om dat meidje zo bang te maken, je snapt toch wel dat ze jullie grappen niet begrijpt, foei, naar boven jullie.’

Daarna troost ze me: wat de ooms mij wijs maakten is helemaal niet waar, er zijn geen moordenaars en er is niks om bang voor te zijn.

Ze geeft me wat lekkers en zet me aan de grote tafel met mijn lievelingsboek: Het Grote Margriet Winterboek, vol puzzels, zoekplaatjes, kleurenplaten en verhaaltjes die ik net kan lezen.

Ik geniet.

Oma overleed korte tijd later. Maar altijd als ik Mac the Knife hoor, denk ik aan haar.

 6-12-2015