dichter en dichterbij
Terwijl ze aan komt lopen, witte jas, mondkapje, noemt ze mijn naam en maakt een uitnodigend handgebaar.
Samen lopen we naar haar spreekkamer.
Als we zitten, vraagt ze hoe het gaat.
Ik hoor haar stem, kijk naar haar ogen.
Begin een zin, stop halverwege, zeg: ‘Ik heb u nog nooit gezien zonder mondkapje.’
Ze schuift haar mondkapje naar beneden.
Haar mond past bij haar ogen.
Ze kijkt me aan, vraagt: ‘Wat vertelt uw huid?’
Niet eerder vroeg een dermatoloog dat.
Ik denk na.
Ze denkt mee.
Samen luisteren we naar mijn huid.
Hij geeft een ferm advies.
Hij heeft gelijk.
Ze kijkt niet op haar horloge na vijf minuten.
Ook niet na tien minuten.
‘U bent zo anders’ zeg ik, als we zijn uitgesproken en ik opsta.
Ze lacht: ‘U ook.’
16-2-2021
Ja hartverwarmend. Die soort lijkt uitgestorven.
Liefs voor Cora van Aaltje
Dankjewel Aaltje. Juist omdat die soort uitgestorven lijkt, was dit zo bijzonder. En zo welkom!
Gelukkig zijn er nog mensen die met hart en ziel werken
Nou, zeg dat, dat geeft hoop!
Deze mensen maken het verschil!
Ja, precies! Zo welkom, zulke voorbeelden 🙂
Gelukkig bestaan ze nog, een verademing.
Zeker weten, en ja, een verademing tussen teveel traditionele witte jassen …