De helpers zijn vertrokken. De leegte echoot van muur tot muur, de stilte gonst in haar oren. Haar brein draait overuren, toont dag en nacht, in slow motion, de film van zijn laatste dagen, maanden, jaar. Ondertussen ruimt haar lichaam op, haalt bedden af, vult de wasmachine, brengt medicijnen terug naar de apotheek. Het hoog-laagbed en de postoel worden opgehaald.
Die middag loopt ze na de supermarkt gedachteloos een modezaak in. Haar ogen gaan langs de rekken, haar handen glijden over de hangers maar pakken niets. Als in een mist hoort ze verkoopsters iets roepen naar elkaar, hun stemmen geschrokken hoog. Ze loopt de winkel uit.
Thuis zet ze de televisie aan en belandt in een vreemde film. Een horrorfilm waarin vliegtuigen een wolkenkrabber in vliegen. Ze luistert naar opgewonden stemmen. Dit is een wereldramp van ongekende omvang, zeggen ze. Leven op aarde is vandaag voorgoed veranderd, zeggen ze.
Niets zal meer hetzelfde zijn, zeggen ze.
Ze peinst, een wereldramp? Haar wereldramp voltrok zich negen dagen eerder, op two eleven. Niemand schrok, niemand was in paniek, er volgden geen politieke duidingen, in winkels sprak niemand erover.
De enige overeenkomst is dat ook haar wereld voorgoed veranderde. Niets zal meer hetzelfde zijn.
Zie nu, op 17/9, tussen alle berichten pas jouw beschrijving van Nine eleven.
Wat een verwarrende tijd moet het toen toch voor je zijn geweest. Fijn, dat je er alsnog woorden aan kan geven.
Diep onder de indruk……. ❤️
Dankjewel, wonderlijk hoe gebeurtenissen in een leven in elkaar kunnen grijpen. En zich daar jaren later woorden voor aandienen.
Dat is inderdaad bijzonder.
Maar wat een gave om zo je gedachten te beschrijven…
Zie nu, op 17/9, tussen alle berichten pas jouw beschrijving van Nine eleven.
Wat een verwarrende tijd moet het toen toch voor je zijn geweest. Fijn, dat je er alsnog woorden aan kan geven.
❤
Wat heb je dat mooi in elkaar verweven.
Ja, het liep door elkaar heen.