‘Een glimlach kan er 1000 aansteken. Wees die ene.’ Saskia van Velzen

Begin 1974, toen zoon negen maanden was, verhuisden we van Nijmegen naar Utrecht.

In het nieuwe huis kreeg hij zijn eerste ‘grote’ bed.

Hij liep nog niet maar tijgerde behulpzaam voor onze voeten heen en weer toen we het bed in elkaar knutselden.

Toen het klaar was, klauterde hij erin, onderzocht het minutieus van hoofd- tot voeteneind en keurde het goed: hij rangschikte zijn knuffels langs de zijkanten, hondje Tommie op de belangrijkste plaats: zijn kussen.

De volgende ochtend kwam er geen geluid uit zijn kamer.

Merkwaardig want meestal stak hij, zodra hij zijn ogen opsloeg al enthousiaste betogen af tegen het stille gewillige knuffelpubliek.

Sliep hij nog?

Behoedzaam en zonder geluid te maken opende ik de kamerdeur, keek om het hoekje en zag een klein kereltje tevreden kroelen met zijn knuffels.

Even stond ik te genieten van die aanblik.

Toen ontdekte hij me en gleed er langzaam een gelukzalige lach over dat nog bijna tandeloze bekkie.

Zo’n intens gelukkige, gelukkig makende brede lach vol van overgave, waarbij de rest van de wereld even niet bestaat.

Een onvergetelijk moment waarop wij elkaar mateloos adoreerden.

Dat manneke wordt vandaag 45.

Als hij lacht, ziet iedereen een mannenlach.

Ik zie die lach van toen.

11-6-2018