Zij zoekt, kiest en koopt zijn kleren.

Pantalons met een scherpe vouw, donker grijs of blauw.

Tweed jasjes daarbij, donkerblauw of grijs.

Geen zwart, dat is zo somber, geen bruin, dat staat hem niet, geen groen want dat vloekt bij zijn blauwe ogen.

Stropdassen in grijs- of blauwnuances, effen of met een enkele ruit of vierkant.

Manchetknopen en een pochet: onopvallend.

De overhemden: wit, ze wast ze heet, stijft ze en strijkt ze. (Nylon overhemden, die je niet hoefde te strijken, waren er nog niet)

Dit is zijn kantoortenue, dag in dag uit, jaar in, jaar uit.

 

Dan komt ze op een ochtend, na het ontbijt, de kamer in met twee nieuwe overhemden, nog in de verpakking.

Ze houdt ze omhoog: ‘Kijk eens, ik dacht ik neem eens wat anders dan altijd dat wit en dit is tegenwoordig modern, mooi toch?’

Hij kijkt op van zijn krant, eerst verbaasd dan verbolgen: ‘Páárs? Géél? Daar kan ik toch niet mee naar kantoor? Dat kan toch niet als chef?’

Hoofdschuddend verdwijnt hij weer achter Het Handelsblad.

 

Ik bekeek de overhemden.

Het ene was wit met een licht vleugje lila, dat je pas zag als je er echt paars naast hield.

Het andere was gebroken wit, het zweempje geel zag ik pas toen ik er een Golden Delicious appel naast hield.

Ik begreep het niet. Wat deed een chef? En waarom mocht een chef geen paarse en gele overhemden dragen? Dat deed de meester op school wél.

 

Die ochtend begin jaren zestig blijft lang in mijn herinnering:

mijn vaders verstoorde gezicht,

die vrijwel witte overhemden met hooguit een zweempje kleur,

maar vooral herinner ik me mijn moeders verslagen, verdrietige ogen toen ze zwijgend de overhemden oppakte en de kamer uitliep.

 

Pas vele jaren later, toen hij niet meer werkte en ik begreep wat een chef deed, kwamen er gekleurde overhemden.

Ze staan hem goed, zie ik op foto’s, vooral de blauwe.

 

 

10-10-2021