Ik glimlach als ik het handschrift op de envelop herken.

In gedachten zie ik hem het adres op de envelop en de wens op de kaart schrijven.

Misschien even met zijn gedachten bij zijn nichtje in die verre Randstad.

Met verjaardagen belden we, soms bezocht ik hem, alleen of samen met een zus.

Dierbare bezoekjes, we voelden ons welkom bij hem.

Bij de koffie met roze slagroomgebakjes haalden we herinneringen op aan onze zomerse logeerpartijen in het oude huis, al weer zo lang geleden.

We poetsten die dierbare herinneringen op tot ze glansden als diamantjes.

Hij vertelde over de oorlog, we lachten om het kattenkwaad dat hij uithaalde.

Soms, maar niet graag en alleen kort sprak hij over de tegenslagen en verliezen in zijn leven.

Altijd lag zijn kerstkaart in de week na Sinterklaas op de mat.  

Elk jaar beefden zijn letters meer, botsten tegen de rand van de envelop, de woorden wankelden bijna van de kaart.

Dit jaar niet.

Nooit meer.

14-12-2021