Neuriënd port ze tussen tanden, duwt tegen tandvlees, klopt op vullingen, sjort aan kronen.

Boven het mondkapje stralen haar ogen, fijn dan heeft een van ons het tenminste wèl naar haar zin.

Ik wijs naar links boven, ze knikt: die even controleren?

Terwijl ze links boven onder handen neemt, gaat het neuriën over in fluisterzingen.

Tot ze daar abrupt mee stopt: ‘Hè verdorie, heb ik weer die afgrond.’

Geschrokken schiet ik omhoog: ‘Wat? Afgrond?’

Ze legt uit: ‘Die zit in het requiem dat we met het koor oefenen, iets over de mens die boven een afgrond hangt. Gisteravond repeteerden we steeds die afgrondfrase en nou wil hij mijn hoofd niet meer uit.’

Duidelijk.

En een veel aangenamere verklaring dan het beeld waar mijn fantasie me mee opzadelde.

Toch heb ik haar gevraagd of ze niet meer over afgronden wil zingen als ze boven mijn gebit hangt.

29-9-2021