Op een zondagmorgen, drie weken na mijn rugoperatie, weet ik bij het wakker worden: ik wil mijn vleugels weer uitslaan: naar boven en naar buiten.

Ergotherapeut Suus gaat enthousiast mee in mijn plannen en oppert mogelijkheden om me met maatwerk hulpmiddelen naar boven en naar buiten te krijgen.

Natuurlijk wel op voorwaarde dat fysiotherapeut Joris akkoord gaat.

Maar warempel, zelfs hij knikt goedkeurend als hij mijn vorderingen ziet. Wat heet, hij maakt zelfs grapjes: ik ga met sprongen vooruit.

Groen licht dus aan alle kanten.

Tot ik een paar dagen later op de grond val.

En een dag later net niet omdat Brenda me op tijd opvangt.

Gelukkig krabbel ik beide keren zonder noemenswaardig letsel weer overeind.

Maar de schrik zit er goed in: wat heb ik fout gedaan?

Ik peins en pieker en besef dat ik beide keren zonder nadenken op mijn linkerbeen was gaan staan en het zelfs had willen draaien.

Iets waar dat been nog even een broertje aan dood heeft.

Ik vraag Martha, geroutineerd ervaringsdeskundige in eigenwijze linkerbenen, om raad, waarna dit onvergetelijke gesprekje volgt:

‘Ben jij links?’

Ja, helemaal.

‘Dan neemt jouw linkerkant al 71 jaar bij alles het voortouw. Je rechterkant is helemaal niet gewend om de baas te zijn. Je moet je mindset diametraal veranderen: voortaan bepaalt rechts wat er gebeurt.’

Ik schrik, en hoe, maar snap meteen: ze heeft gelijk.

Er zit niets anders op: ik moet verrechtsen!

Sindsdien probeer ik uit alle macht te verrechtsen.

Maar mijn brein moppert als ik loopoefeningen doe.

Het zet de Internationale in als ik ‘Move on’ opzet van Leonard Cohen.

Het lacht me vierkant uit als ik beloof: ‘ach werk nou even mee, dit is vast maar voor even, straks mag jij weer de scepter zwaaien, alles komt goed.’

31-1-2025