De coronabeperkingen worden langzaam ingetrokken.

Vakanties komen weer in het vooruitzicht, vrijuit winkelen, sporten, elkaar opzoeken.

Een verademing waarbij me weer de verschillen in beleving tussen mensen opvallen.

Het doet me terugdenken aan mijn ‘winter op bed’, gelukkig al weer lang geleden:

Die herfst verschuift een tussenwervelschijf in mijn rug en breekt af. De resten wringen zich in een zenuw.

Die winter lig ik maanden in bed, thuis, in het ziekenhuis, thuis.

Buiten gaat het leven door, binnen regeert pijn.

‘Vlieg je niet tegen de muren op?’ vraagt ze terwijl ze zorgvuldig mijn teennagels vijlt.

Dat valt mee, ik vlieg niet, ik zweef, dankzij de morfineroes, in het luchtledige.

Na de operatie herrijs ik in een wereld die nieuw lijkt.

‘Zullen we gaan shoppen?’ vraagt ze, als ze mijn was brengt, ’dat heb je vast vreselijk gemist.’

Maar shoppen was niet wat ik vreselijk miste.

Dít miste ik: met pijnloze benen lopen in de lenteregen, ogen gesloten, druppels oplikkend met mijn tong.

Vaak en lang.

Meer niet.

19-5-2021